2, .Trójkąt „decyzyjny w. .Inżynieri i.kapitałowej
Stanowiąc względnie autonomiczne cząstki systemu finansowego I zachowując cechy specyficzne, poszczególne segmenty rynku finansowego układają się jednak we wspomniany na samym wstępie koherentny system. Co najmniej dwa argumenty przemawiają na rzecz tezy o silnej więzi tych trzech rynków. Po pierwsze, z punktu widzenia liberalizacji przepływów finansowych, inwestorzy mogą postrzegać te rynki jako jedno globalne terytorium ich strategii. Nawet niewielkie zmiany preferencji inwestorów (rysunek 1.3) co do oczekiwanej rentowności, stopnia płynności I ryzyka instrumentu finansowego mogą spowodować transformację Ich aktywów finansowych, a w konsekwencji ruch pieniądza pomiędzy umownymi granicami segmentów rynku finansowego.
Nie ma lepszej ilustracji dla tej tezy jak przykład inwestora, który likwiduje swoje aktywa zaangażowane w bony skarbowe (a więc na rynku pieniężnym), by ulokować uwolnione zasoby w bardziej ryzykowne, ale I przynoszące wyższą oczekiwaną stopę zwrotu, akcje (a więc instrument rynku kapitałowego). Po drugie, analizy empiryczne jednoznacznie dowiodły, że istnieje korelacja między cenami Instrumentów finansowych na różnych rynkach. Szczególnie wyraziste zależności tego typu dotyczą poziomu krótkoterminowych stóp procentowych na rynku pieniężnym I kursów papierów wartościowych na rynku kapitałowym.
Ważnym spoiwem tych fundamentalnych struktur rynku finansowego jest również sposób, w jaki dopełniają się one w oddziaływaniu na całą gospodarkę. Tylko w warunkach dobrze rozwiniętych wszystkich trzech segmentów, rynek finansowy może pełnić rolę regulatora racjonalności w gospodarowaniu. Stawiamy w tym miejscu następującą tezę:
Rynek finansowy Jest niezbędną przesłanką stabilizowania 1 efektywnego funkcjonowania gospodarki.
Rynek finansowy jest ośrodkiem transakcji kupna 1 sprzedaży instrumentów finansowych, wywołujących metamorfozę aktywów finansowych stron kontraktów i powodujących między nimi stosowną wymianę strumieni pieniężnych.