Adolescencja - okres przemian w życiu człowieka, które z dzieciństwa prowadzą go ku dorosłości (od około 10 do 20 r. życia).
Adolescencja jest czasem intensywnych przemian, którym podlega większość procesów rozwoju (zarówno biologicznych jak psychologicznych i społecznych.
• nacisk położony jest na zmiany w budowie i czynnościach ciała powstałych pod wpływem mechanizmów neuroendokrynnych (łączne oddziaływanie procesów nerwowych i hormonalnych). Początek dojrzewania zachodzi w ośrodkowym układzie nerwowym - z niego wychodzą impulsy do gruczołów endokrynnych , wydzielających hormony odpowiedzialne za przemiany ciała.
• zmiany dotyczące procesów emocjonalnych i poznawczych, rozumienia norm moralnych
• poszukiwanie przez dorastających własnej tożsamości (w ostatnich latach w centrum zainteresowania psychologów)
• Oerter proces przechodzenia z dzieciństwa do dorosłości ujmuje z 2 punktów widzenia:
1. pozycji między dzieciństwem i dorosłością
Lewin określił to jako pozycję marginalną. Z niej wynikają wg niego 4 rodzaje konsekwencji:
• nieśmiałość, wrażliwość i agresywność
• konflikty między wartościami, ideologiami i stylami życia
• wynikające z tego afektywne napięcie
• skłonność do ekstremizmu, radykalizmu i rygoryzmu w myśleniu i działaniu oraz nagła zmiana statusu
o Powyższe procesy psychologiczne przebiegają w interakcji ze społecznym
otoczeniem, w jakim dorasta młodzież. Otoczenie to, poszczególne środowiska są zróżnicowane i dynamiczne. Wzajemne powiązania między zmianami fizjologicznymi, wpływami środowiska i dążeniem jednostki do kierowania własnym życiem wyznaczają różne psychologiczne wzory przebiegu adolescencji.
2. dążeniu do ukształtowania stabilnej struktury osobowości oraz mocnej tożsamości (wskazał na to Erikson). Poszukiwanie własnej tożsamości jest doświadczeniem młodzieży wypełniającym
1