1109145606

Consensus waszyngtoński

Wiele krajów o gospodarce rynkowej przeżywało w II połowie XX wieku zaburzenia, kryzysy i załamania. Sposobem działania w nowych okolicznościach, zalecanym w celu przełamania recesji i przejścia do fazy wzrostu ekonomicznego, stał się właśnie Konsensus Waszyngtoński z roku 1989. Jego podstawą był pogląd o konieczności prowadzenia twardej polityki finansowej, połączonej z liberalizacją handlu i deregulacją gospodarki (zmniejszeniem zakresu ingerencji państwa w gospodarce). Działania takie - sądzono - powinny umożliwić, zwłaszcza krajom rozwijającym się, przełamanie stagnacji gospodarczej. Zalecenia twardej polityki finansowej kierowano głównie do krajów Ameryki Łacińskiej, ale wdrażano je także w innych krajach nie rozwiniętych. Z braku innych rozwiązań miały być one również użyteczne w krajach Europy Środkowej i Wschodniej w trakcie transformacji systemowej ich centralnie planowanych gospodarek w kierunku rynku.

John Williamson - dyrektor Instytutu Gospodarki Światowej w Waszyngtonie jest twórcą nazwy takiej strategii działania.

W pierwotnej wersji 10 punktów:

1.    Utrzymanie dyscypliny finansowej

2.    Ukierunkowanie wydatków publicznych na dziedziny, które gwarantują wysoką efektywność poniesionych nakładów i przyczyniają się do poprawy struktury podziału dochodów

3.    Reformy podatkowe ukierunkowane na obniżanie krańcowych stóp podatkowych i poszerzanie bazy podatkowej

4.    Liberalizacja rynków finansowych w celu ujednolicenia stóp procentowych

5.    Utrzymywanie jednolitego kursu walutowego na poziomie gwarantującym konkurencyjność

6.    Liberalizacja handlu

7.    Likwidacja barier dla zagranicznych inwestycji bezpośrednich

8.    Prywatyzacja przedsiębiorstw państwowych

9.    Deregulacja rynków w zakresie wchodzenia na rynek i wspierania konkurencji

10.    Gwarancja praw własności

19 | S t r o n a