293017173

Metody terapii potrzebami, stopniem zaawansowania, możliwościami. Na przykład dzieci upośledzone umysłowo wymagają wielu ćwiczeń prowadzących do poznania ciała, przestrzeni, koncentracji, rozwoju, siły oraz nawiązania kontaktów. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała: -wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków: leżenie na plecach, brzuchu, ślizganie się w kółko na brzuchu, siedząc przyciąganie kolan, chowanie głowy, czołganie się na brzuchu, czołganie się na plecach, - wyczuwanie nóg i rąk: podciąganie kolan do siadu skulnego, pchanie kolan do siadu prostego, maszerowanie i bieganie z podniesieniem kolan, chodzenie i bieganie na "sztywnych" nogach, dotykanie stóp podłogi, uderzanie o podłogę piętami, uderzanie o podłogę całą stopą, dotykanie łokciami kolan; - wyczuwanie twarzy - siedzenie w kole: wytrzeszczanie oczu, mrużenie oczu, zabawne miny; - wyczuwanie całego ciała: leżenie na plecach, turlanie się, leżenie z rękami wzdłuż ciała. Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu: - leżenie na plecach lub brzuchu, rozluźnianie, odprężanie -ćwiczenia w parach; jedna osoba robi "mostek", a druga obchodzi ją na czworakach, przechodzi pod, przez, nad, dokoła itp. - ćwiczenia w grupie: grupa tworzy "tunel" reszta czołga się pod tunelem na plecach, brzuchu itp. Ćwiczenia te pozwalają nauczyć się współpracy w grupie, współdziałania z innymi. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą: - ćwiczenia w parach, partner "aktywny", partner "bierny", pcha plecami partnera, starając się pokonać jego opór, ćwiczący delikatnie kładzie się na plecach partnera, a ten stara się częściowo przyjąć ten ciężar, ciągnięcie za kostki ćwiczącego leżącego na brzuchu lub plecach, kołysanie, tworzenie "fotelika", kołysanie w różnych kierunkach itp. Ćwiczenia twórcze: Na szczególną uwagę zasługuje taniec. Ćwiczenia twórcze pozwalają nawiązać i pogłębić stosunki międzyludzkie, poznać sytuacje, których ćwiczący nie doświadczyłby ze względu na swoje fizyczne lub psychiczne ułomności. Każdy może być twórcą w stopniu w jakim sobie życzy, a płynące stąd przeżycie zadowolenia, radości pomaga osiągnąć harmonię i zwiększa poczucie przynależności do grupy. Metoda W. Sherborne może być stosowana wobec dzieci upośledzonych w stopniu lekkim. Partnerami dzieci mogą być ich rodzice. W pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo trzeba zawsze pamiętać o ich specyficznych potrzebach psychicznych i edukacyjnych oraz o tym, że należy je zaspakajać odpowiednio do możliwości i ograniczeń dziecka. Toteż nie kładziemy nacisku na uzyskanie osiągnięcia w zajęciach prowadzonych tą metodą lecz na możliwość uczestniczenia w nich. Stosując metodę Ruchu Rozwijającego, należy wystrzegać się rutynowej oceny osiągnięć, natomiast obserwować i oceniać postępy ucznia w zakresie: - koncentracji, - umiejętności nawiązywania kontaktów z innymi i współdziałania, - okazywanie swej pomysłowości, - umiejętności zmiany zachowań w zależności od rodzaju zajęć. Nad wartością metody prowadzono badania za granicą i w Polsce. Najczęściej badania te dotyczyły dzieci upośledzonych umysłowo. Wykazały one, że terapia ruchowa metodą W. Sherborne wywiera najsilniejszy wpływ na sferę emocjonalną i motoryczną. Sprzyja także rozwojowi wyobraźni i pomysłowości dzieci, kształci orientację w schemacie ciała i przestrzeni, rozwija zdolność koncentracji uwagi. Dzięki terapii dzieci zdobywają zaufanie do siebie i do otoczenia, kształtuje się pozytywnie ich obraz samego siebie i pozytywne nastawienie do świata. Jako metoda terapii znajduje zastosowanie w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, a więc przede wszystkim w przypadkach upośledzenia umysłowego. Również dla dzieci z tzw. normą intelektualną, przejawiających zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej.

6/19