4130649802

-    - jako przykład mogą posłużyć m.in. różnego rodzaju centurie pisarzy, czy też wyliczenia najwybitniejszych mówców, dramaturgów, itd.

szkoły [i metody] formalne i strukturalne (tradycja szalenie złożona i bardzo trudna do jednoznacznego określenia; można i trzeba wydzielić tradycję formalizmu rosyjskiego, strukturalizmu czeskiego, francuskiego; osobną pozycję zajmuje R. Jakobson); PRZED nimi pojawia się wcześniejsza próba porządkowania w momencie, kiedy następuje tzw. zwrot antypozytywistyczny,

- od tego momentu rozpoczyna się “prawdziwa” historia literatury, tzn. a jakimś ujęciu porządkującym;

-    - przyczyny porządku są dość trywialne - przynajmniej na początku - jest to nadmiar materiału faktograficznego i konieczność znalezienia jakieś zasady opisu,

-    szkoły [i metody] poststrukturalne (jest to znów mnogość szkół i podejść, głównie zresztą wywodzących się z tradycji strukturalizmu francuskiego - głównie dekonstrukcja i postmodernizm),

-    szkoły [i metody] wywodzące się z tradycji różnych szkół filozoficznych, jak: intuicjonizm (H. Bergson), marksizm (wielu badaczy, a m.in. L. Goldman), fenomenologia (R. Ingarden), estetyzm (B. Croce), neoarystotelizm (new criticism), egzystencjalizm (J. P. Sartre, M. de Unamuno), psychoanaliza (C. G. Jung, ale także i amerykańscy psychoanalitycy),

-    szkoły [i metody] stosujące metody innych nauk, np. socjologii (m.in. badania odbioru sztuki / literatury, czytelnictwa, produkcji książki, rynku wydawniczego),

Ten podział nie wyczerpuje wszystkich problemów, ale tylko je porządkuje [Mitosek,

2004; Skwarczyńska, 1948; Skwarczyńska, 1984; Ulicka, 2001; Markiewicz, 1995],

20