5038598686

jego rycerzy. Morgana to była ta stara kobieta na zamku Bertilaka. Gawain trochę zawiódł przez to, że nie oddał girdle Bertilakowi i dlatego na pamiątkę zostanie mu blizna na szyi. Bertilak go pociesza, że zrobił to chcąc ratować własne życie i że nie było to wielkie przewinienie, ale Gawain jest bardzo krytyczny wobec siebie. Wraca na dwór Artura (the cycle has been closed) i lamentuje strasznie jaki to jest beznadziejny i w ogóle i że będzie nosił to girdle jako znak swojego failure, ale dla innych rycerzy jest on bohaterem i też postanawiają nosić takie girdle, ale dla nich to jest powód do dumy.

Geoffrey Chaucer:

Żył i tworzył w XIV wieku. Pochodził z middle dass. ale skutecznie udało mu się przeniknąć w sfery arystokracji. Był blisko powiązany z rodziną królewską, w tym z trzema królami hdwarem III, Richardem II i Henrym IV. Jego twórczość stanowiła kulminację średniowiecza, ale zapowiadała już renesans. Prawdopodobnie zaczynał swoją karierę literacką od tłumaczenia francuskich poematów, a jednym z pierwszych był Roman de la Rosę. dwuczęściowy, bardzo zróżnicowany poemat będący połączeniem alegorii i intelektualnych rozważań. Róża jest tu alegorią miłości, a wszystko dzieje się w dream vision - facet zasypia w Maju (wiosna new opportunities) i ma sen. Dzieło to miało duży wpływ na twórczość Chaucera. Jego pierwszym ważnym dziełem była napisana około 1370 r. Book of the Duchess, elegia o pierwszej żonie Johna of Gaunt. Czerpała garściami z poetów francuskich, ale przebijało ich wszystkich swoim poziomem. Oprócz Francuzów inspiracją dla Chaucera we wczesnym okresie jego twórczości byli też pisarze piszący po łaćńsku, a szczególnie Boethius i jego Consolation of Philosophy. Bardzo duży wpływ na twórczość poety miała jego podróż do Włodi w 1372 roku. Podczas niej Chaucer poznał dzieła Dantego, Pctrarki i Boccaccia. Temperament dwóch pierwszych zupełnie mu nie odpowiadał, ale szanował ich i zapożyczył od nich to i owo, natomiast prawdziwą inspiracją był dla niego Boccaccio, którego wpływ widać wyraźnie w Canterbury Tales. Troilus and Creseide, jeden z najbardziej cenionych poematów Chaucera (i najdłuższy) Jest adaptacją II Fibstrato autorstwa właśnie Boccaccia. Creseide to wdowa. Troilus to Jej młody lover i ona mu obiecała, że odwzajemni Jego miłość, ale potem stwierdziła, że musi być wierna mężowi zmarłemu i odmówiła, więc Troilus ją oskarżył o to, że nie dotrzymała słowa i on cierpi teraz. Mamy w tym poemacie głęboki psychologiczny insight Creseide.

Tradycyjnie dzieli się twórczość Chaucera na „okres francuski", „okres włoski" i „okres angielski", ale o ile dwie pierwsze nazwy są uzasadnione, trzecia Jest wysoce wątpliwa. Chaucer zawsze „odstawał" od literatury angielskiej, choć znał ją doskonale i potrafił ją świetnie sparodiować. Podczas, gdy współcześni mu poeci angielscy pisali proste, moralistyczne poematy według jednego schematu. Chaucer tworzył jedne z najwspanialszych dzieł literatury angielskiej.

Chaucer przez całe życie wykonywał wiele praktycznych zawodów i to dzięki temu jego twórczość jest tak niezwykła. Oczytanie dawało mu pomysły i fabuły, ale to kontakt z wszelkimi rodzajami ludzi połączony z na/.wyczajnym zmysłem obserwacji dawał mu galerię postaci. Dodatkowo, Chaucer wywodził się z commonerów, ale obracał wśród arystokracji i rozumiał świetnie oba te światy, choć do żadnego z nich nie należał.

The Canterbury Tales:

Zbiór 22 opowieści opowiadanych sobie nawzajem przez grupę pielgrzymów podążających do Cantenbuty. Pielgrzymka nie została wybrana przypadkowo - w średniowieczu to była Jedna z niewielu realistycznych okazji do spotkania się ludzi z tak różnych grup społecznych. Pomysł łączenia opowieści w taki sposób (framing device) był popularny w późnym średniowieczu, m.in. użył go Boccaccio w Dekameronie, ale Chaucer najprawdopodobniej o tym nie wiedział. Pierwowzorem są Baśnie z 1001 Nocy. Anyway, sposób użycia tego framing device w Cl' jest dziełem Chaucera. Do tej pory albo było tak, że jeden speaker przekazywał wszystkie historie, albo też nie było związku między historią, a postacią, którą ją opowiada (tak, że można było dowolnie przyporządkować historie postaciom). W CT natomiast związek między opowieścią a postacią jest bardzo silny - opowieść mówi nam dużo o opowiadającej ją postaci. W ten sposób Chaucer prowadzi dwa poziomy fikcji na raz jeden to treść poszczególnych opowieści, a drugi to historia pielgrzymów. Ten drugi poziom prowadzony jest nie tylko przez General Prologue, ale także przez „links", krótkie dialogi pomiędzy pielgrzymami, które występują między opowieściami. W tych links często widzimy animozje między postaciami Reeve czuje się urażony The Miller's Tale, bo występuje w niej głupi carpenter, a Reeve kiedyś był carpenterem, więc odpowiada historią, w której pojeżdżą millera itp. Silny wpływ na inne opowieści ma feminizm z The Wife Of Bath - tak silny, że niektórzy widzą w nim thematic unifying device. Dodatkowo, CT przesiąknięte są osobowością i intelektem osoby, która przekazuje nam te opowieści (reporter), a która jest pół-burleskową wersją samego Chaucera.

Większa część CT powstawała w ciągu ostatnich 14 lat życia poety, ale Chaucer umarł nie dokończywszy dzieła i pozostawił w nim wiele nieścisłości. Zachowało się w manuskryptach podzielone na 9 lub 10 części, ale kolejność tych części bardzo się różni pomiędzy manuskryptami.

Prologue: Zaczyna się bardzo przyjemnym opisem wiosny jest słodko, przyroda się budzi do życia itp. Po grzesznej zimie ludzie masowo ciągną na pielgrzymki, ale nie z podziękowaniami, tylko w interesach - po

5