6872720360

WYKŁAD 1

ELEKTROTECHNIKA:

TEORIA OBWODÓW + TEORIA POI.A

Początki teorii obwodów wywodzą się z elektrotechniki, ale burzliwy rozwój innych dyscyplin należących do nauk elektrycznych (elektroniki, telekomunikacji, automatyki) spowodował, że obecnie teoria obwodów jest coraz bardziej odległa od klasycznego jej rozumienia.

Pierwszym problemem jest zrozumienie zagadnień i poieć podstawowych w teorii obwodów, następnie należy zapoznać się z metodami a na końcu jest czas na poznanie szczegółów i doskonalenie umiejętności posługiwania się nabytą wiedzą.

1.POJĘCIA PODSTAWOWE

Wielkości fizyczne związane z obwodem elektrycznym rozpatrywane jako funkcje czasu oznaczamy małymi literami,

np. u lub u(t), i lub i(t) itp.

Jeśli nie podajemy przedziału zmian czasu t (dziedziny funkcji), będziemy zwykle przyjmować, że t>-0, co odpowiada przypadkowi, gdy opisywane zjawiska rozpoczynają się w chwili t=0. Będziemy wówczas przyjmować, że rozpatrywane przebiegi mają transformaty Laplace'a, a na przykład:

U = U(s) = L[u(t)\ = ]e~^s,u(t)dt

0

będące funkcjami zmiennej zespolonej s = a+jco. Znak U lub U(s)

oznacza transformatę Laplacc'a

napięcia u=u(t).

Jeśli przebieg czasowy danej w ielkości, np. napięcia jest sinusoidalny

-m < t <cc

^u(‘)⁼^^,m^cos(^{coł +} $)« to piszemy wówczas

u(t) = Refcy⁵^] = Re[V2 Ue”^r

gdzie:

i*

U =    = |{/ \_e

jest zespoloną wartością skuteczną ( w skazem, wartością symboliczną).

Wartość skuteczna (o/naczenie: U₈|< lub |U| ) przebiegu sinusoidalnego określana jest jako gdzie:

T =

2TI

co ’ tp - jest dowolną chwilą czasu tą e (-co, +<o).

Jeśli przebieg czasowy danej wielkości, np. napięcia jest okresowy o okresie T u(t)-u(t+T).    -co < t < +oo

Ewa Serafin

Strona !

2007-01-04

I