13561

RECENZJA: „Święci Rusi’

„Święci Rusi” to książka autorstwa rosyjskiego pisarza Gieotgija Fiedotowa żyjącego na przełomie XIX i XX wieku. Książkę przetłumaczył z języka rosyjskiego ks. Henryk Paprocki.

Autor omawia w swoim dziele dzieje świętości na Rusi, charakteryzując jej poszczególne typy i najwybitniejszych przedstawicieli na przełomie X-XVII wieku. Książka „Święci Rusi" składa się z 15 rozdziałów. Na początku książki znajdziemy wstęp, który jest podzielony na 3 części. W ł części autor zwraca uwagę na dokonany przez siebie wybór tematu. Chce wprowadzić czytelników w problematykę swojej pracy. II części wstępu dotyczy dziel hagiograficznych. Tu Fiedotow przedstawia aspekt dotyczący nielicznych źródeł i literatury opisującej żywoty świętych. W ostatniej części pisze o procesach kanonizacyjnych. Przedstawia ich lustorie na Rusi na przestrzeni wieków. Pozycja nie posiada przypisów (jedynie w posłowiu ks. Henryka Paprockiego na końcu książki możemy znaleźć przypisy). Nie występuje również bibliografia (jedynie we wstępie czy w poszczególnych rozdziałach książki znajdziemy wzmianki o źródłach hagiograficznych do których nawiązuje czy odwołuje się autor). Wydanie to rue jest również ilustrowane.

W pierwszym rozdziale autor opisuje pierwszych kanonizowanych świętych przez kościół ruski: Borysa i Gleba. Georgii Fiedotow zatrzymuje się nad problemem śmierci obu braci na podstawie tekstu liagiograficznego pt „Skazanie”. Tu autor opisuje ich niewinną śmierć w czasie walk o władzę. W następnych rozdziałach opisuje świętych Paterykonu kijowsko - piaczerskiego, świętych książąt czy biskupów a także misjonarzy. Autor zwraca uwagę na podobieństwo postępowania świętych na Rusi, które cliarakteryzowalo się np. gotowość oddarua swojego życia za cały naród (szczególnie widoczne o świętych książąt), czy asceza i życie pirstelnicze (np. św. Sergiusz był przełożonym i nauczycielem Pustelników).

Praca Fiedotowa jest godna polecenia, ponieważ zawiera najważniejsze informacje dotyczące poszczególnych świętych oraz barw nie, przystępnym językiem i ciekawie opisuje ich życie. W swojej książce autor powołuje się na teksty hagiografrezne i żywoty świętych, w których możemy dowiedzieć się więcej na temat konkretnej postaci. Budowa, kompozycja utworu pomaga w łatwym przekazie zawartych informacji. Chronologiczny plan ułatwia czytelnikowi całościowe spojrzenie na świętość Rusi w X-XVII wieku. Pozycja ta scala osiągmęcia liagiografri rosyjskiej warto więc do mej sięgnąć. Uważam, że książka „Święci Rusi” nie jest pracą naukową, ponieważ jest to r aczej zbiór opisów liagiogra licznych. Dlatego przy pisaniu większej pracy naukowej należy z pewnością zapoznać się z innymi pozycjami o podobnej tematyce.