15289

■    dokonując odczytu przekazu niewerbalnego należy wziąć pod uwagę kontekst w jakim się odbywa komunikacja, otoczenie, jego warunki itp.

■    Biorąc pod uwagę „zmienność” ludzką oraz uwzględniając to, że ludzie uczą się, rozwijają, zdobywają nowe doświadczenia, zawsze należy zakładać pewne prawdopodobieństwo popełnienia błędu przy próbie odczytu przekazu niewerbalnego. Zaleca się w celu minimalizacji ryzyka popełnienia błędu zadawanie pytań weryfikujących, indywidualne traktowanie każdego przypadku, prowadzenie własnych obserwacji i tym podobne

Funkcje komunikacji niewerbalnej.

Z. Nęcki za podstawowe funkcje aktów niewerbalnych wyróżnia:

■    Wskaźniki znaczeń (emblematy) - Przekazywanie znaczeń dobrze znanych w określonym środowisku, czy kulturze. Mogą one być w postaci gestów, min, czy ruchów. Znanym emblematem jest podniesienie ręki z palcami w układzie litery V. Liczba emblematów jest różna dla kultury i kraju.

■    Ilustracje wypowiedzi (ilustratory) - pełnią te funkcję te zachowania niewerbalne, które oferują wizualną interpretację, przedstawienie przestrzenno-alegoryczne omawianych i dyskutowanych problemów. Np. gest wędkarza, który rozciągając ramiona przekazują informację o wielkości złowionej ryby.

■    Wskaźniki emocji - mają na celu okazanie przeżywanych uczuć. Część ekspresorów jest świadomym zachowaniem komunikacyjnym, sygnalizowaniem rozmówcy emocji a część nie ma związku z intencjami komunikacyjnymi, stanowi fragment naturalnej reakcji emocjonalnej.

■    Regulatory zachowań konwersacyjnych - organizowanie rozmowy poprzez regulowanie zabierania głosu poprzez ułatwianie zmiany ról osoby mówiącej i osoby słuchającej

■    Dopasowanie do sytuacji (adaptatory) - osiągnięcie jak najbardziej komfortowej pozycji ciała podczas rozmowy oraz dostosowanie dystansu fizycznego do dystansu psychicznego, ułatwienie regulacji napięcia psychicznego, (poprawianie się na krześle, gładzenie brody, bawienie się ołówkiem).

Komunikacja jedno i dwukierunkowa

W komunikowaniu się nadawca może zakładać, że wystąpi lub nie sprzężenie zwrotne. Stąd można mówić o komunikowaniu się jedno- i dwu- kierunkowym. Komunikowanie jednokierunkowe występuje na przykład podczas przesyłania przez kierownictwo przedsiębiorstwa na niższe szczeble organizacyjne pewnej instrukcji postępowania. Komunikowanie dwukierunkowe występuje zawsze, gdy istnieje sprzężenie zwrotne i jest ono warunkiem skutecznego porozumiewania się między nadawcą a odbiorcą komunikatu.

Jednokierunkowe komunikowanie jest mniej czasochłonne niż dwukierunkowe. Dwukierunkowe jest dokładniejsze niż jednokierunkowe. Sprzężenie zwrotne pozwala na udoskonalenie komunikatów.

Odbiorcy są pewniejsi siebie i swoich sądów przy komunikowaniu się dwukierunkowym. Ponadto mogą oni pytać i wyjaśniać wątpliwości.

Nadawcy mogą łatwo uznać, że są atakowani przy stosowaniu komunikowania dwukierunkowego.

Jednokierunkowe komunikowanie, chociaż mniej dokładne, wydaje się bardziej uporządkowane niż dwukierunkowe, które sprawia wrażenie chaotycznego.