19357

poszczególnymi jednostkami do odpowiednich przedziałów klasowych według przyjętej skali konwencjonalnej. Zasadą jest tutaj, aby najmniejsze różnice ujmować w pierwszej klasie, obejmującej jednostki najbardziej podobne. Zaś największe różnice włączamy do ostatniego przedziały klasowego, w którym będą jednostki najmniej podobne. Poprawna skala podobieństw powinna odpowiadać następującej równości:

Gdzie:

n² - liczba sumarycznych różnic fi - liczebność podobieństw w pierwszej klasie f₂ - liczebność podobieństw w ostatniej klasie z - liczba przyjętych klas

4. Wykreślenie diagramu Czekanowskiego. Podstawą do budowy tego diagramu jest tablica sumarycznych różnic. Wartości tych różnic zaliczmy do odpowiednich klas według przyjętej skali konwencjonalnej, zastępując je różnymi znakami graficznymi. I tak a przykład:

Klasa	i	R 0-5	■
Klasa	u	6-10	□
Klasa	ni	11-15
Klasa	IV	15 <...	□

Oznaczenia dla poszczególnych jednostek nanosimy na diagram w formie układu szachownicowego, dokonując jednocześnie skupienia jednostek wykazujących największe podobieństwa wokół przekątnej (klasa I, klasa II) jest to tak zwany UPORZĄDKOWANY DIAGRAM TAKSONOMICZNY. Następstwem tego etapu jest wykreślenie mapy ilustrującej rozmieszczenie poszczególnych grup jednostek oraz szczegółowy ich opis.

Metoda taksonomiczna stosowana jest nie tylko do regionalizacji, ale również do klasyfikacji różnych zjawisk, Np. poziomu uprzemysłowienia powiatów, atrakcyjności turystycznej powiatów etc. Jest to jedna z najprostszych i najczęściej stosowanych metod.

REGIONY WĘZŁOWE I AGLOMERACJE PRZEYSŁOWE