24233

Paiyż przedstawiony w rodziale Wenus z Milo. W podobnych duchu i stylistyce wprowadza bohater i pisarz obrazy piękna i blasku historycznych dzielnic Warszawy (Park łazienkowski) i w mniejszym stopniu piękno, wdzięk i zabytkowy charakter budowli w Cisach-Nałęczowie. Temu światu przeciwstawiony jest świat klas pracujących, który zajmuje większą część powieści. Opisy „strasznych dzielnic” nie mają sobie równych w lietanirze polskiej, mimo opisów twórców naturalistycznych. Autor odtwarza warunki życia i pracy, nędzę, brzydotę i nieludzkość pomieszczeń, w którym żyje większość społeczeństwa. Wskazuje też na skutki płynące z tego stanu rzeczy. Przykąłdem jest choćby relacja odwiedzin doktora Judyma w „domu rodzinnym” przy ulicy Ciepłej. Ironią zieje tu modernistyczna technika wieloprzymiotnikowego, nastrojotwórczego opisu.

Opis ciężkiej i niebezpiecznej pracy hutniczej to arcydzieło pisarskiego kunsztu Żeromskiego. Praca człowieka jest pokazana w perspektywie ujarzmiania sił przyrody. W opisach dzielnic proletariackich pisar posłużył się techniką naturalistyczną, wydobywającą szczegółowo i natrętnie nędze i brzydotę. Rónocześnie są opisy udowadniające, ze pisarz umiał przedstawić piękno i godność pracy robotnika jako twórcy nowoczesnej cywilizacji. Potwierdza to kreacja Wiktora Judyma i związki Tomasza z tą klasą.

Henryk Markiewicz, autor studium o Ludziach bezdomnych napisał, że jeśli „Judym staje się rewolucjonistą, to rewolucjonistą takim, który walczyć zamierza za lud, ale bez ludu, bo jego aktywności nie dostrzega.

INTERPETAC JA TYTUŁU POWIEŚCI

Tytuł oznacza bezdomność, ludzi, którzy nie mają domu (coż za odkrycie! ;d ). Jest to bezdomność lumpenproletariatu Paryża i Warszawy, klasy robotniczej żyjącej w bardzo złych warunkach mieszkaniowych Jest to społeczno-ekonomiczny sens tytułu powieści. Są też sensy naddane ( ;p), metaforyczno-symboliczne, mające różne znaczenia, rozpisane na kilku planach Zaróno główni: Judym, Joasia, jak i poboczni bohaterowie: Wiktor Judym, Korzecki, Les-Leszczykowski, Wacław, panna L. nie mają domu, swojego miejsca na świecie. Bezdomność najważniejszych bohaterów wskazuje głównie na tkwiący w nich element niezgody na zastany świat. Wiktor Judym - na skutek własnej „niepokory” i buntu opuszcza dom i miasto rodzinne. Podobnie Tomasz, niezgodny na zły świat odpycha od siebie perspektywę domu. Obaj nie mają domu jako typowi proletariusze , zmuszeni „dla chleba” odrywać się od miejsca urodzenia, od miasta-domiL Z ziemiańskiego domu wychodziła Joanna. Przedstawiona została bezdomność boliaterki i jej tęsknota za domem rodzinnym przez przedstawienie scen tęsknoty za domem i pożegnania z nim. Cłiodzi o ludzi nieustabilizowanych życiowo, wyosobnionych, wyalienowanych. Swoją bezdomność odczuwają oni jeszcze ostrzej, bo wejście do miast oznacza jakby degradację i poczucie sieroctwa. Joasie tęsknota ogarnia tez ze względu na żal z powodu śmierci rodziców i wydziedziczenia z kochanych miejsc.

Inny typ bezdomności przywołuje Korzecki. Wioząc tajemnicza przesyłkę, przywołuje wiersz Słowackiego:

Żem prawie nie znał rodzinnego domu,

Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi Przy blaskach gromu...

Bezdomność jest tu zestawiona z pielgrzymowaniem. Korzecki i Les-leszczykowski, jak Wacław- brat Joanny, symbolizują bezdomność narodu, ludzi bez własnego państwa. Do nich dołącza także Judym.

Metaforę bezdomności można odczytać także w sensie egzystencjalnym, w sensie absolutnej obcości, niezakorzenienia człowieka w świecie. Wiąże się z uczuciem nieprzystosowania i samotności. Jest to ujęte w postaci Korzeckiego, wk którego postawie został zawarty cały kompleks zagadnień zwanych dekadentyzmem.