24516

jakimi były postacie mi tologiczne( Wenera, Kupido, Mars i in.), pobudza do życia w nowych realiach siedemnastowiecznej europy. Główny wątek powieści jest jeden, reszta służy tylko za tło, dekoracje do tematu utworu, któiym to jest walka, rywalizacja Paskwaliny z Wfenerą.

W moim opracowaniu poruszę najważniejsze motywy i zagadnienia znajdujące się w Nadobnej Paskwalinie. Jako pierwsze omówię motyw peregrinatio vitae (pielgrzymka życia). WAŻNE! Ten sam motyw wstępuje w Odysei! Jednak wcześniej należy wiedzieć, że akcja utworu toczy się pod koniec XVI w w Lizbonie. Autor nawiązuje do Dafnis drzewem bobkowym (powstała w 1638), lecz JĘZYK w Nadobnej Paskwalinie (powstała ok. 20 lat po Dafnis drzewem bobkowym) jest bardziej kunsztowny. Głównym problemem utworu jest ukazany konflikt Paskwaliny z Wenerą, gdyż rywalizują o tytuł najpiękniejszej.

Ku przypomnieniu, ważni bohaterzy:

Andronija - matka Paskwaliny Polizmen - brat bliźniak Paskwaliny Stella - piastunka Paskwaliny

Oliwier - Paskwalina za sprawą strzały Kupidyna, zakochała się w nim Kornelia - narzeczona Oliwiera

Bogowie: Wenera, Kupido, Minerwa, Junona, Apollo i Diana.

Motyw pcregrinatio vitae: Paskwalina udaje się w pełną przygód wędrówkę (która ma cel dydaktyczny) przez nieznane kraje, podczas której poznaje różne modele życia szczęśliwego. Ówczesne mity o życiu szczęśliwym: "filozofia pustelnika, rybaka chwalącego ubóstwo i szczęście rodzinne poza społeczeństwem, wzór życia czułych pasterzy żyjących z kochankami w dzikiej puszczy, arystokratyczna wersja niezależności, reprezentowaną przez odosobnienie Apollina." Paskawalina natomiast prawdziwe szczęście odkrywa dopiero w odosobnieniu klasztornym, gdzie opiekuje się nią Junona.

Proces pokuty Paskwaliny: spowiada się, przywdziewa habit, zakłada nowy klasztor. Pokuta NIE JEST cierpieniem, a wręcz ROZKOSZĄ! Jest to mistyczne zjednoczenie z Bogiem.

Kolejnym zagadnieniem są bogowie i ich rola w utworze. Bogowie występujący w utworze: Wenera, Kupido (syn Wenery), Minerwa, Junona, Apollo i Diana.

Rola:

Wenera, bogini miłości karze Androniję, za to, że śmiała powiedzieć, iż Parys powinien dać złote jabłko Minerwie, a nie jej - Wenerze. Bogini miłości objawia się Androniji podczas snu, mówiąc, że umrze, gdy urodzi bliźnięta (Paskwalina i Polizmen).

Kupido zostaje poskromiony - popełnia samobójstwo (powiesił się na drzewie mirty, jest to jedna z najpiękniej odmalowanych scen w utworze). Paskwalina łamie mu łuk i strzały, ten w zemście przywiązał ją nagą do drzewa pozostawiając na łaskę bądź niełaskę Satyrów. Jednak w ostatniej chwili udaje jej się uciec.