■ Przy wyborze Prezydenta w drugiej turze dopuszczane są tylko dwie kandydatury. Konieczność zawierania porozumień wyborczych.
■ System wyborczy do Zgromadzenia Narodowego.
Doprowadziły do ukształtowania się dziś „dwublokowego” systemu partyjnego we Francji.
Bloki: lewica - Partia Socjalistyczna, prawice - Zgromadzenie na rzecz Republiki.
Co ważne: we Francji (podobnie jak w USA) rzeczywistymi przywódcami partii są
prezydenci państwa. W GBR - szefowie rządów.
Ogólna cliarakterystyka ustroju
■ Od systemu prezydenckiego różni się:
• Zwiększonymi uprawnieniami Prezydenta (możliwość zarządzania referendum, możliwość rozwiązywania Zgromadzenia Narodowego).
• Zmniejszonymi uprawnieniami Prezydenta (powołanie instytucji Premiera i Rady Ministrów, podział kompetencji we francuskiej egzekutywie).
■ Od systemu parlamentarnego różni się:
• Wyłączeniem wielu aktów Prezydenta spod kontrasygnaty.
• Stworzeniem możliwości działania rządu bez parlamentarnej inwestytury.
■ Problem z nazewnictwem:
• „system arbitrażu prezydenckiego”: głowa państwa pochodzi z wyborów powszechnych, wybierana jest na długie kadencje. Bieżącą politykę państwa powinien prowadzić parlament i rząd. Zachowana zostaje odpowiedzialność rządu przed parlamentem. Prezydent ma osobisty wpływ na parlament i rząd Prezydent dba o podstawowe interesy Narodu (orędzia pod adresem parlamentu, przewodzenie posiedzeniom Rady Ministrów). W sytuacjach poważnego zagrożenia tych interesów Narodu, Prezydent przejmuje pełnię władzy w celu doprowadzenia sytuacji do stanu normalnego.
■ Konstytucja wpierw prezentuje postanowienia dotyczące Prezydenta.
■ Ustrój terenowy: państwo unitarne (art. 1). Gminy, departamenty (z prefektami, czyli „delegatami rządu”). W 2003 r. miała miejsce nowelizacja Konstytucji: Art. 1 uzupełniono sformułowaniem, że organizacja Republiki jest „decentralistyczna”. Charakter „wspólnoty teiytorialnej” otrzymały także regiony (jest ich 26). Prefekci oraz merowie w gminach są terenowymi organami administracji rządowej.
■ „Czwarta władza” we Francji rozumiana jako „władza arbitrażu” Prezydenta.
2