uregulowały artykuły henrykowskie, które nałożyły na króla obowiązek zwoływania sejmu co dwa lata, przwidując możliwość zwołania sejmu w pilnych sprawach. Sejmy odtąd dzieliły się na sejmy zwyczajne (ordynaryjne) co dwa lata i sejmy nadzwyczajne (ekstra ordynacyjne) w razie potrzeby.
A.H. zastrzegały, że s.ordynaryjny nie może trwać dłużej niż sześć tygodni, a ekstra ordynacyjne nie dłużej niż dwa tygodnie. Przedłużanie obrad czyli prolongacja wymagało zgody wszystkich posłów. Miejscem wspólnych polsko-litewskich stała się po Unii lubelskiej Warszawa, od 1673r. co trzeci sejm miał odbywać się w Grodnie. Sejmy koronacyjne odbywały się nadal w Krakowe. Za Zygmunta I ustalił się zamknięty skład senatu. Wchodzili do niego: abp, bp, wojewodowie, kasztelanowie, marszałek wielki i marszałek nadworny, kanclerz, podkanclerzy, podskarbi. Po unii do senatu weszli urzędnicy litewscy. Na początku XVIIw. senat Korony i Litwy liczył 140 senatorów. Powoływano ich dożywotnio. Zwoływano senat razem z izbą poselską.
Do podjęcia uchwały i wydania konstytucji potrzebna była zgoda powszechna, nie mogło być sprzeciwu. Poseł powinien był postępować według instrukcji. Osiągnięcie zgody powszech. w izbie poselskiej było możliwe i ułatwione gdy posłowie nie byli skrępowani szczegółowymi instrukcjami. Często przyjmowano też fikcję jednomyślności. Większość głosów decydowała przy wyborze marszałka izby poselskiej i sprawdzaniu ważności mandatów tzw. rugach poselskich. W senacie senatorowie nie głosowali lecz kolejno wypowiadali swoje zdanie. Największą uwagę miały opinie senatorów zajmujących najwyższe stanowiska w państwie i pierwsze krzesła w senacie. Reszta przyłączała się do danego zdania. Na tej podstawie król lub w jego imieniu kanclerz formuował opinię generalną czyli KON KLUZJĘ. Nie musiała opierać się na jednomyślności. Szła po linii poglądów przeważających do których monarcha się przychylał. Konstytucje sejmu ogłaszano w imieniu króla. Zgodnie ze wskazówkami króla odbywała się redakcja. Podczas niej dwór często zmieniał treść konstytucji. Od schyłku XVIw. zaczęto przestrzegać jednomyślności. Rosła też rola sejmików podsejmowych. Ważne też były instruckje. Czasem wysuwano postulat sejmćw rokoszowych. Kompetencje sejmu określa konstytucja Nihil novi. Sejm uchwalał podatki, zgodę na pospolite ruszenie, nobilitację. Wysłuchiwał obcych posłów i nadawał kierunek polityce zagranicznej. Sprawował kontrolę nad rządem. Na sejmie odbywał się sąd sejmowy. Miał on prawo łaski i amnestii, zawieranie traktatów pokojowych i przymierzy. Na sejmie król nadawał ważniejsze godności.