3576

ciała te wysyłają promieniowanie widzialne (świecą). Jeżeli nie pada na nie światło (np. w nocy) to są one niewidoczne.

Dopiero gdy ciała mają wysoką temperaturę wtedy świecą własnym światłem Ale jak widać z rysunku i tak większość emitowanego promieniowania jest niewidzialna bo przypada na zakres promieniowania cieplnego (podczerwień). Dlatego ciała, świecące własnym światłem są bardzo gorące.

Jeżeli będziemy rozgrzewać kawałek metalu to początkowo chociaż jest on gorący to z jego wyglądu nie można tego stwierdzić (bo nie świeci); można to tylko zrobić dotykiem. Emituje więc promieniowanie podczerwone (ciepło). Ze wzrostem temperatury kawałek metalu staje się początkowo ciemno-czerwony, następnie jasno-czerwony, aż wreszcie świeci światłem niebiesko-białym

Wielkość R,i przedstawiona na wykresie na osi pionowej nazywana jest widmową zdolnością emisyjną promieniowania i jest tak zdefiniowana, ze wielkość RjdA oznacza szybkość, z jaką jednostkowy obszar powierzchni wypromieniowuje energię odpowiadającą długościom fal zawartym w przedziale A, A+dA.

Czasami chcemy rozpatrywać całkowitą energię wysyłanego promieniowania w całym zakresie długości fal. Wielkość ta nazywana jest całkowitą emisja energetyczna promieniowania R. Emisję całkowitą R możemy obliczyć sumując emisję dla wszystkich długości fal tzn. całkując Rx po wszystkich długościach fal.

Oznacza to, że możemy interpretować emisję energetyczną promieniowania R jako powierzchnię pod wykresem Rx od A.

Ilościowe interpretacje widm promieniowania przedstawiają poważne trudności.

Dlatego posługujemy się wyidealizowanym obiektem (modelem), ogrzanym ciałem stałym, zwanym ciałem doskonale czarnym. (Takie postępowaliśmy już w przypadku gazów; rozważaliśmy modelowy obiekt tzw. gaz doskonały.)

Przykładem takiego ciała może być obiekt pokryty sadza (obiekt nie odbija światła, jego powierzchnia absorbuje światło).

My jednak omówimy inny przykład.

32.2 Ciało doskonale czarne

Rozważmy trzy bloki metalowe posiadające puste wnęki wewnątrz (takie jak na rysunku obok). W ściankach tych bloków wywiercono otworki (do tych wnęk).

Promieniowanie pada na otwór z zewnątrz i po wielokrotnych odbiciacli od wewnętrznych ścian zostaje całkowicie pocliłonięte. Oczywiście ścianki wewnętrzne też emitują promieniowanie, które może wyjść na zewnątrz przez otwór (przykład - otwór okienny).

2