CCF20091116004

12 CYGANERIA WARSZAWSKA

Szczęśliw, na kogo padną te oka promienie, Komu się cudne usta uśmiechną na chwilę,

Dla kogo zadrży w piersi serduszko motyle ⁴⁰    I ciche spłynie westchnienie!

W głębi ziemi trup leży ponury, wybladły, Drobne rączki zbutwiały, pierś żółta i pusta,

I jakimś trupim gestem zeszpecone usta,

I płowe włoski wypadły.

⁴⁵ Zimna — świat ją rajskimi nie łudzi mamidły, Opadł całun grobowy i robak obrzydły Przewłóczy miękkie lica, przełazi przez oczy I rozpadłe piersi toczy.

Śpijcie! — niech wonne kwiecie sypią wam na groby, ⁵⁰ Niech ronią łzy kłamane, niech szatę żałoby Obloką i w pamiątkę nieskażonej części Stawią rzeźbione urny żalu i boleści.

Śpijcie! — może wędrowiec błądząc w tej ustroni Jedno westchnienie uroni.

⁵⁵ Lecz wam, co z cichą wiarą i ze łzawym okiem Szczęście świata za chmurnym kryło się obłokiem, Których dziecięca młodość gorzkim zeszła kwiatem,

A westchnienia goniły za kochankiem, brafem,

Wam tylko młode serca prawym ogniem tchnące ⁶⁰    I serca godnie bijące

I tęskny śpiewak wiosny, co tam w cichej cieśni Na smutną zagra nutę nieuczone pieśni.

w. 55—62 W wydaniu zbiorowym (s. 112) ostatniej strofy brak; są tam tylko dwa wersy kropek.