CCF20091116011

124 CYGANERIA WARSZAWSKA ROMAN ZMORSKI

124 CYGANERIA WARSZAWSKA ROMAN ZMORSKI

w. 18

DO MŁODEGO POETY

«Gazeta Teatralna», Warszawa 1843, nr 43. U dołu tek _T ■ ir 1866 s. 112- Wiersz P°^ _ _w wydaniu zbiorowym Poezyj (1843, s. 108) data powsta; iwo a 1843 (Por. E. P^{1 e} wiersza: 1 stycznia 1843. Przedruk w «Przyjacielu Ludu» (18 .    _ ^r*    ■ _ nr 35, s. 275—276) nosi tytuł: Do W... (Do Włodzimierza

^cit”^s'³⁷⁾' ss&T'5® "    .

⁵    Ognia trzeba! Ognia—trzebaJ

Z piekła, gdy'nie można z niebą!

Potrzeba pieśni rozpaczy Straszliwej jak bezdno piekła,

Co by pierś ziemskich tułaczy ¹⁰ Dopóty kąsała wściekła,

Poty aż plemię człowiecze Całe od męczarń się wściecze.

Aż ta wściekłość w kształt piorunu Spróchniałym zatrzęsie światem,

¹⁵ Zmyje go krwawym szkarłatem.

Piorunu trzeba, piorunu!

Niech pół świata w proch obróci,

A niech reszcie życie wróci!

NA ZWALISKACH ZAMKU W BIAŁY

Spróchniałe stropy trzeszczą, po salach wiatr zimny, Gość nieproszony, huczne wyśpiewuje hymny. Wyniosłe świerki wicher gnie z szumem ku ziemi.

w. 11—12 W wydaniu lipskim (1866, s. 106) inaczej: Poty, aż plemię skarlałe Od bólu wściecze się całe.

W wydaniu lipskim (l. c.) wyraźniej:

A niech reszcie wolność wróci!

NA ZWALISKACH ZAMKU W

R. Zm orski, Poezje,__^___

prawdopodobnie między r. 1842 a 1843

k o w s k i, op. cit., s. 37).

Tytuł: poprawnie: w Białej. Biała PodiasKa

towe nad rzeką Krzną: znajdują się tam ruiny wanego przez księcia Radziwiłła Sierotkę.

Stare, sczerniałe baszty, pełne blizn i szczerb,

⁵ Chwieją w groźnych pokłonach szczytami siwemi.. A na czele zamczyska w koronie, co herb Rzeźbiony wieńczy, siadł puszczyk i gwiazdą Lśniących oczu migocąc, jak wilk w głębi kniej,

Śmieje się w głos z człowieka, co mu takie gniazdo i° Wygodne stworzył...

Śmiej się, ptaku, śmiej!

Wkrótce te herby, wkrótce te korony

Runą i w druzgi, i w proch się rozbryzną.

I po nocy, po burzy dzień opromieniony,

Braterstwa i swobody spokój nieskłócony ¹⁵ Błysną nad naszą ojczyzną... .

DO MŁODEGO POETY \J

Czarowna laska cudów złożona w twym ręku,

W piersiach twoich zdrój bije nieprzebranych pies A oto wkoło ciebie świat męczarń i jęku.

O wieszczu młody, nie bądźże jak dziecię,

⁵ Co na wezgłowiu marzeń lata całe prześni,

Przeigra w wyobraźni malowanym świecie!

Niechże pieśń twa nie będzie jak w ogródku kwiat Strojny wonią harmonii, blaskiem słownych szat,

Co mu całą zasługą, że chwilę popieści ¹⁰ W porze niedługiej wiosny płochy wzrok niewieści,

cudów — laska Mojżesza.