CCF20091116010

122 CYGANERIA WARSZAWSKA

Na imię mi: Biada!

Śmierć, zgroza, zagłada Biegą mi ślad w ślad.

²⁵ Ja tchnę w piersi ludzi,

W piersiach żar się zbudzi,

A ręce im całe krwią ściekną.

I będą się darli,

I będą się żarli

³⁰ Jak wilcy, gdy z głodu się wściekną.

Ja kędy przelecę,

Skier rzęsny deszcz miecę,

Skry to niczym nie zgaszone!

Aż wszystko wypalą ³⁵ I to tylko ocalą,

Co takie niebieskie jak one.

Pychy dzieci wszeteczne,

W głupstwie swoim bezpieczne,

Oto nadszedł wasz czas!

⁴⁰ Wasze własne na głowę Zamki wam marmurowe Runą i pogrzebią was.

I władczyni wnet nowa,

Okropności królowa,

⁴⁵ Gruz ze stolic waszych zasiędzie. Spośród ciszy grobowa Szydersko z ruin sowa

Z potęgi się waszej śmiać będzie.

Hej, ludzie! ja lecę,

⁵⁰ Ogień wszędy miecę;

By świat plon wydał nowy,

By wyczyścić pole,

By zniszczyć kąkole,

Niech zginie kłos stary, niezdrowy.

⁵⁵ Nie klnijcie, nie drżyjcie,

Głów waszych nie rwijcie,

Że spłoną wam zbiory i włości.

Za krótki strach, głód Wy i cały wasz ród ⁶⁰ Lichwę odbierzecie w przyszłości.

Hej, burze wy, gromy!

Grady! wichrze łakomy!

Dalej za mną w ślad!

Zlej ognie i wody!

⁶⁵ Mory, wojny, niezgody,

Ze mną na świat!

Ja anioł-niszczyciel!

Ja anioł-czyściciel!

Anioł-zbawiciel!

OGNIA!

Ziemia martwa, ziemia skrzepła. Młode życie by jej wrócić,

Jarzmo lodów by z niej zrzucić,

Nie dżdżu łez, nie westchnień ciepła,

OGNIA!

«Tygodnik Literacki® 1842, nr 47, s. 372. W edycji lipskie (1866, s. 106) podtytuł: Improwizacja.