CCF20091116008

78 CYGANERIA WARSZAWSKA

kruk wysoko śród rozpadliny skały w samym oknie gnieżdżący się.

O powiadanymi, iż niegdyś zamek panów Morskich był zmiernie obronny i wspaniały — miał go zajmować pan

możny i dumny, słynny swoim i dworzan swoich okrucieństwem. Córka jego, jak zwykle w podaniach, cudnej urody i niezwykłej cnoty, zajęła serce jakiegoś ubogiego młodziana. Ubogi pozyskał wzajemność. Dumny ojciec spostrzegłszy miłość, dziecko swe wtrącił do lochu i głodem zamorzył — wtedy kochanek; stał się mścicielem.

W pieczarach_skały^Okiennika dziką, od natury zbudowaną założył stolicę. Stąd rzucał postrach wokoło. Ludne i wesołe zamki zaparto, wzywano do pomocy zbrojne hufy żołnierzy. I wszystko nic nie pomogło. Nikt nie ośmielał się wychylać na pola, bo ze skał, z gęstwiny krzaków rozbójnicy niewidzialni a srodzy wypadali i krwią zlewali pola.

Zemsta zdziałała w końcu, iż drogi wiodące do Morskiego zamku zarosły trawą, a ziemia wokoło bieliła się kośćmi poległych. Na koniec walną wydano_bitw_ę_Ł. Niebo się w nią wydało: śród gromów i burzy zamek ogniem i żelazem na-wieki zniszczony został. Jakim sposobem zniknęli zbójcy ze sceny, podanie zamilcza; mówią tylko, iż owe wielkie drzwi żelazne długie wieki przebywały w skale i niedawno dopiero, paraset lat temu, do kościołów na pamiątkę przeniesione zostały. Na ruinach zamku ma się czasem jeszcze w burzliwych nocach jesiennych ukazywać olbrzymia czarna postać i nie trudno znaleźć takich, co straszne jej rysy widzieli.

Dotąd nie zdarzyło mi się nigdzie napotkać na piśmienną wzmiankę z nazwiskami lub miejscem tym związek mającą. Ten zaś rzadki u nas rodzaj podania i miejsce ze wszech miar zasługują, aby z nimi bliższą zabrać znajomość.