CCF20091116001

4 CYGANERIA WARSZAWSKA

⁵ Tak nieludzko łudzącą rozdarli zasłonę,

Że dziś nie mam już serca; bo jeżeli kiedy Zatrzęsie nim uczucie, to gorzkie, spalone,

Pełne żalu, boleści, tak właśnie jak wtedy,

Kiedy o nagie piersi uderzy niezdrowy,

¹⁰ Ponury wicher grudniowy.

Kiedym myśli oddawał, moich marzeń kwiaty, Gdym z połowy mej duszy raj ziemski osnował I połowę tych uczuć dla świata darował —

Wy uczuć nie pojęli, kwiat marzeń bogaty ¹⁵ Wyśmieli, wyszydzili i z zimną rozwagą Ukazali mi prawdę ponurą i nagą.

I dziś nie mam już myśli; bo kiedy jak we śnie Wymuszoną odpowiedź rzucę pośród ludzi,

To tak dzika, prostacza, tak brzmiąca boleśnie,

²⁰ Że albo wstrętem przejmie albo śmiech obudzi.

Jednakże w głębi duszy, jak bezkrewna postać, Żyje myśl, żyje serce, co z niejedną chwilą Tak się tłumnie gromadzą, rozprzęgają, silą,

Jak gdyby z drżących piersi chciały się wydostać ²⁵ I zdumionemu światu jak mary zwodnicze Gorzkie wyświecić oblicze.

O! gdyby za tę boleść jeden dobry człowiek Chciał mymi uczuciami w moją myśl spozierać; By choć raz serce drgnęło, łza spłynęła z powiek, ³⁰ Nie żal byłoby marzyć, cierpieć i umierać.

w. 27—30 W wydaniu zbiorowym: S. Filleborn, Poezje, Warszawa 1347, s. 51—52, brak ostatnich czterech wierszy.