128 CYGANEK!A WARSZAWSKA ROMAN ZMOHSKI 129
. *
* *
5 To — czyż strop niebios strzaskał się przejrzysty I gwiazd jasnych deszcz rzęsisty Dźwiękami srebrnemi Spada ku ziemi?
To rój aniołów na skrzydłach ze zórz 111 Niebieskich, w wieńcach niebieskich róż Na ziemię schodzi barwną wstęgą tęczy I miłości pieśnią dźwięczy.
A po złotych lutni ich drabinie Duch ku górze wstępuje. I na krańcach świata 15 W nieśmiertelnych uroków krainie W wiekuistej harmonii koło się zaplata.
Aż wszystkie, wszystkich ziem burze I wszystek dźwięk rozkoszy w jeden hymn zmącony Obejmą go swoimi ramiony,
20 Aż cały utonie Miłością w wielkiej naturze.
I wszystek życia świat tchnie w jego łonie.
Cześć ci, z świętą uczucia wstęgą wkoło skroni,
Z promieniem nieśmiertelnej miłości na czele 25 Boski aniele
Niebieskiej harmonii!
w. 13 W edycji lipskiej (s. 102); „A po złotych skrzydeł ich drabinie”.
w. 18 W edycji lipskiej (i. e.): „I wszystek dźwięk rozkoszy w cały świat rzucony”.
w. 19 W edycji lipskiej (s. 103): „Obejmą go i spląezą swoimi ramiony”.
w. 21 ui wielkie;) — w edycji lipskiej (t. c.): „w boskiej”.
*
* *
Jakiż to dźwięk rozuzdany, szalony?
Nie, struny nigdy brzmieć niezdolne tak... Odgadłem cię, czarnoksiężniku!
30 To chór szatanów' czarami zamkniony Wstał na strunach na twój znak I wyje okropny swój śpiew!
Piekło całe w tym niesfornym ich krzyku,
Każdy ton potępienia brzmi echem,
35 Jękiem męczarni, rozpaczy śmiechem,
Iskrami piekła parzy, gotuje w żyłach krew...
Ha! czy słyszycie? Wicher dziko wrzasl!
Czarnymi nocy otoczony straszydły,
Szatan burzy nad ziemią ciężkimi zwisł skrzydły.
40 Słyszycie dębów druzgotanych trzask?
Szum olbrzymich jodeł?...
Ach!
To grom nad głową mi trząsł!
Zgiełk —■ noc — zamęt — blask Zgroza — strach!...
45 I patrzcie! Przez gęstwiny piorunami podarte Ogromnych puszczy drzew w akordów koronie Osików król wychyla białe skronie.
I pieśnią czarowną eolskich harf brzmi,
47 W edycji lipskiej (s. 101); „Olch stary król”. Król Olch — z podania ludowego, opracowanego w balladzie Goethego Er Ikimig.
4-B harfa eolska — wg mitologii greckiej harfa boga wiatrów, Eola, wydająca dźwięki przy wschodzie słońca i najlżejszym powiewie.