CCF20091116013

212    jy CYGANERIA WARSZAWSKA

Hej! wiatry świstajcie, zaszumcie, zagrajcie W piekielne dźwięki, w krwawe piosenki, ³⁵ A dusza nabierze mocy!

ZAPAŁ

Moje marzenia — to szczyty Tatrów,

A moje myśli — to Wisły fala,

Kiedy szalona krami przewala,

A me uczucia — to poświst wiatrów.

⁵ Nie pragnę złotych piasku wybrzeży,

Ni spokojnego zacisza w murach,

Bo ma istota zrodzona w chmurach,

A moje czoło-w—piorunach leży.

Patrzę na ziemię jak na skład prochu,

¹⁰ Na który piorun mój chciałbym zwalić, Rozżarzyć iskrę, pożar zapalić —

I sztandar szczęścia zatknąć w popłochu.

Jak szara Wisła, kiedy w wściekłości Szydzi z brzegowisk, obala domy,

¹⁵ Ja bym ciskając gromy na gromy,

Szydził, zabijał, nie miał litości.

A gdyby w moim niszczącym uścisku Gwiazda radości nie chciała zabłyszczeć, Wolałbym wszystko pokruszyć i zniszczyć,

²⁰ A sam ostatni skonać na zwalisku.

ZAPAŁ

«Przegląd Naukowy» 1843, nr 22, s. 129—130.

Bo me marzenia — to szczyty Tatrów,

A moje myśli — to Wisły fala,

Kiedy szalona krami przewala,

\A me uczucia — to poświst wiatrów.

ZADUMKA

Ach, sukni białej, naszytej kwiatkami!

Tych pierwszych uczuć, tej myśli — jutrzenki! Wtedy tam będę bujać z aniołami,

W anielskie zaśpiewam dźwięki!

⁵ A tutaj ciężę jak chmura ku ziemi.

Oblany życia zmąconym potokiem,

I za gwiazdkami wciąż gonię jasnemi,

Pieszczę się z nimi pałającym okiem.

Ach, prędzej skrzydeł, sukni — sukni białej!

¹⁰ Już, już porzucam nienawistną stronę,

Już oczy moje jak gwiazdy gorzały,

A czoło słońca nosiło koronę.

Tak, byłem w niebie — wszakże mi się nie śni — Lecz moi bracia wołają wciąż: — Chleba!...

¹⁵ Zabrzmiały ziemią obumarłe pieśni —

I ja upadłem z błękitnego nieba.

ZADUMKA

«Jaskułka», Warszawa 1843, s. 43—44. W wydaniu zbioro wym (Wilno 1859, t. I, s. 66) wiersz ma tytuł: Marzenie. w. 13—16 W wydaniu zbiorowym (i. c.) charakterystyczn zmiana ostatniej strofy:

Czemu wciąż cudne marzenie się nie śni?

Lecz z najcudniejszych obudzić się trzeba!