CCF20091116016

220 CYGANERIA WARSZAWSKA

Runie od razu całe pokolenie.

I puszczyk głucho huknie nad zwaliskiem,

⁶⁰ A chciwie patrząc na olbrzyma ciało,

Stado wron, kruków będzie krakało.

Sam jeden tylko, iak    w ni^bip

Ludzkości, nie chcę niczego od ciebie!

Pogardą gardzę, nie pragnę ołtarza.

⁶⁵ Ołtarzem mym wy wszyscy, bo świecę nad wami. -dale wschodnia gwiazda świeci dla żeglarza.

Co długo błądząc, z dziękczynienia łzami Za jej srebrnymi zdąża promieniami.

Sam jeden tylko! I gdy burza minie,

⁷⁰ Ja wam na dawnych błędów ruinie Zaśpiewam wzniosłą pieśń odrodzenia.

A wtedy gruzy zmartwychpowstaną,

Przywdzieją na się postać istnienia,

A ja wam świecąc gwiazdą zbawienia,

. 59—61 W wydaniu zbiorowym (s. 63—64) zmiana:

I krwawa zorza błyśnie nad zwaliskiem.

Aż ponad ciemne grobu otchłanie Znowu gmach nowy zmartwychpowstanie.

. 62—65 W wydaniu zbiorowym (s. 64) brak; na to miejsce dwa wersy, których nie ma w pierwodruku:

W nim gdy się nowe życie rozżarzy,

Tęczę nadziei zegnę nad wami.

69—78 W wydaniu zbiorowym (s. 64) brak; na to miejsce następujące wersy, których nie ma w pierwodruku:

Światło wam celu wskażę w oddali

Wtedy znów, bracia, z wami odżyję.

I okręt życia pomknie po fali. O Boże! wtedy słońce łaskawsze Promieniem zgody serca owije,

⁷⁵ Pokażę z dala ziemie obiecana.

Gdzie słońce blaski rozściela łaskawsze,

Gdzie w piersiach wszystkich jedno serce bije,

Tam życiem wiosny z wami odżyję

Już nie sam jeden — ale ten sam zawsze!

SKRZYPCE

Powiastka

1

Mazur i herbata

—    Przewyborny mazur, doskonały, zawadiak! Stary trębacz przewybornie pojął duch muzyki naszego ludu! Słyszysz te dziarskie tony, jakby brzęk podkówek i okrzyk ochoczy? Jak’ż teraz miły ten przeciągły, długi, tęskny oddźwięk, ;ck smutek i niedola, jak chłop rozmarzony trunkiem, który z płaczem ściska swojego kuma! Znów wesoło, znów się podochocił!

—    Fantazje, fantazje! zawsze błądzisz w swoich marzeniach. Józiu, herbaty! Jaką pijesz? — zapytał się wymuskany jakiś brunecik siedzącego przy nim bladego, tęsknych oczu blondyna.

Blady nie odpowiedział, zdaje się, że całą duszą zatopił się w ognistych dźwiękach mazura. Przy każdym żywszym tonie lub mocniejszym akordzie muszkuły twarzy jego żwawo się przemieniały.

—    Jaką pijesz? — znów zapytał brunet.

—    Samą gorycz — nieuważnie odpowiedział blady.

—    Co ty pleciesz, szaleńcze? Już utonął, już po nim,

SKRZYPCE

«Jaskułka», Warszawa 1843, s. 104—123.