36005

sprzeczności, czy brak logiki. Kształtuje się ją lekko jak plastelinę a mimo wszystko zapomina

0    tak ważnym aspekcie. To takie sytuacje jak „powiedz, że mnie niema”, gdy dziecko odbierze telefon w relacji gdy wcześniej uczono go, że kłamstwo jest czymś złym, zaczyna rodzić poważne dylematy psychiczne. Również okres gdy granice jego świat ulegają przewartościowaniu (z pokoju na cały dom, z domu na otaczający go ogród, z posesji na ulice, ulicy na miasto itd.) jest niewyobrażalnie istotny. Zaczyna coraz więcej rozumieć, dostrzega swą odrębność lecz nadal traktowany jest przez rodziców jak ich własność, jak przedmiot

Co w tej dziedzinie oferuje mu społeczeństwo? Szkoła wbija go w przysłowiowy granatowy mundurek, ZHP w szary, wojsko w zielony a praca... W tej sytuacji jedyną alternatywą wybicia się z tłumu, pozostaje gang rówieśników lub inne grupy nie zrzeszone jak skini, punki, w najlepszym razie kibice lokalnego klubu sportowego. Odrębną pokusą jest alkohol i narkotyki. Pozwalają przynajmniej częściowo dać poczucie odrębności i swobody. Dość łatwo przewidzieć jest wybór niezdecydowanego nastolatka. Tylko akceptacja niesformalizowanych rówieśników daje poczucie dowartościowania. Jeśli się „sprawdzisz” przyjmą cię takim jakim naprawdę jesteś. Nie będą wymagać byś pomagał staruszce na pasach czy rzucił palenie... Gang czy inna grupa tego typu nie wymaga zmiany twojego sposobu bycia, jeśli od czasu do czasu robisz to co do ciebie „należy”.

Młody człowiek jest wtedy na tyle inteligentny, że z wprawą stosuje zasadę kamuflażu. W domu i w szkole postępuje tak jak się od niego wymaga na ulicy zaś, która się stała jego prawdziwym terytoriurn przeistacza się w bezwzględną, starą jak świat, walczącą o przetrwanie istotę. W końcu, dla rodziców, przychodzi przykry moment konfrontacji ich wyimaginowanej fikcji z rzeczywistością. Wtedy ich normalna, najzwyklejsza i grzeczna pociecha, raptem zmienia się w mordercę, złodzieja lub w najlepszym razie, chuligana. Raptem ich grzeczny syn okazuje się narkomanem czy alkoholikiem. Są zaskoczeni choć wcześniej nie mieli dość czasu by poruszyć temat, który jak sądzili ich dzieci z pewnością nie dotknie.

Zmowa milczenia z ich strony, nie objęła swym zasięgiem całego świata...

Pod tym względem inni rodzice popadają w chorobliwą wręcz skrajność. W rzeczywistości jednak popełniają ten sam błąd. W swych kazaniach, swe dzieci nadal traktują jak jednostki ograniczone. Zapominają, że przed sobą mają równą w prawach, myślącą istotę ludzką. Ponownie zaczyna działać zasada kamuflażu. Młody człowiek doskonale zdaje sobie sprawę że nie uniknie „poważnej rozmowy”. Na „szczęście” zdążył się już uodpornić: „Niech sobie pogadają, mnie to nie boli a później i tak zrobię swoje." W każdym z tych przypadków, zasadniczą bowiem rolę odegrały brak akceptacji i próby zrozumienia.

Nigdzie indziej lecz właśnie w domu, powinno się rozpoczynać kształtowanie nawyków

1    poglądów młodego człowieka. W rodzinie powinno nauczyć się pełnienia przyszłych ról społecznych. Dobre przygotowanie tego typu, otrzymują tylko te dzieci, których rodzice rozsądnie i stopniowo przeprowadzają ten etap wychowania (stopniowo i systematycznie usamodzielniają i uniezależniają dziecko od siebie, pozwalając mu od pewnego momentu żyć również swoim własnym życiem). Muszą oni zrozumieć specyficzne problemy dziecka na każdym z etapów jego rozwoju (muszą towarzyszyć w tym rozwoju, rosnąć i dojrzewać wraz z nim).

Często słyszy się, że młodzieży trzeba dać szansę... Jednocześnie nie pozwala się im decydować o wielu osobistych sprawach i nie dopuszcza się możliwości popełniania błędów. Pewna część młodzieży, już od starszych klas szkoły podstawowej, przejawia konsumpcyjną postawę wobec świata, bo rozumie tylko „masz”, nie umiejąc nic dać z siebie. Tak postępują dzieci, jeśli rodzice nie nauczyli ich od najmłodszych lat rozróżniać - co im wolno, a czego nie, gdy nie nauczyli ich współdecydowania o sobie i ponoszeniu konsekwencji tych decyzji. Funkcję wychowawczą rodzice coraz częściej zastępują nadopiekuńczością. Skolei część z nich uważa, że wychowanie ogranicza się do zdobywania pieniędzy na dobra materialne, a na człowieka pociecha wyrośnie sama. Zabiegani rodzice często w ogóle nie mają czasu dla dziecka. W rodzinie zajętej pomnażaniem dóbr, ważniejsze jest biologiczne bezpieczeństwo dziecka niż jego bezpieczeństwo psycliiczne. Jakby w brew kryzysowi ekonomicznemu, dzieci