36136

2.    symbol ptaka - skowronka, słowika. Zaświadczało to o przyjęciu postawy pokornej, w której wyrzeczenie się buntu i poddanie wyrokom boskim w ufności i prostocie serca stało się służbą bożą na ziemi (orły, sępy, sokoły - symbole rewolucyjne).

3.    naiwność dziecięca bohatera. - związki z Schillerem i jego refleksją na temat sposobów poety podejścia do świata. Dziecko to byt o czystej naturze. Naiwność i prostota są ceclią geniuszu.

Patrzenie na kraj lat dziecięcych, dziecko to mieszkaniec tej Arkadii. Poeta może ją ocalić i przywrócić tylko wtedy, jeśli ma naiwność, prostotę i uczuciowość właściwą dziecku. Wrażliwość dziecka połączona zostaje z wrażliwością wychowanka ziemi ukraińskiej, syna stepu i spadkobiercy ukraińskiej pieśni.

Tradycja sentymentalna. Budował wizję narodu zmierzającego do szczęścia przez realizowanie się we własnej, narodowej poezji - sielskiej, łagodnej, w miłości natury i ojczyzny. Ta wizja harmonii i ładu miała wyrażać się w idylli i elegii. Idylliczny świat - wyidealizowany, nie ważne miejsce i stan bohatera, ważna czystość jego serca, harmonia. Zaleski stał się twórcą sentymentalnej wersji romantyzmu. Nadał Arkadii romantyczny charakter.

W wierszach Zaleskiego arkadyjską krainą szczęścia jest Ukraina - świat zamierzchłej, rycerskiej przeszłości, pełen chwały i baśniowego uroku, świat przyjaznej natury, kraina głębokich więzi człowieka z przyrodą. Poetyckie opisanie dziejów Ukrainy bvło rezultatem odkrywania przez romantyków historyzmu. Nowa całość mityczna: akradyjsko-kozacko-ukraińska była Arkadią serca, ale nie mieściła się w sferze praktyczności życia codziennego, ale w sferze marzeń i pragnień. Arkadia romantyczna istnieje w poezji i dzięki niej. Poezja jest sposobem szukania więzi z przeszłością.

Używał powtórzeń i refrenów uzyskując efekt melodyjności; wykorzystywał rytmikę dającą zbliżenie do melodyki ludowych pieśni, używał charakterystycznych dla pieśni paralelizmów, posługiwał się typowymi dla ludowych dum ukr. synonimami lub tautologiami poetyckimi. Słownictwo ukraińskie wzbogacało i uegzotyczniało wiersze, wprowadzało w krąg potocznego języka ukraińskiego.

Poeta barw i światła - w wierszach jest wiele kolorów ( Śpiewające jezioro). Wprowadza też Zaleski animizację łub personifikację natury i gromadzi określenia czynności. Ruch, dźwięk i melodyjność stanowią gł. zasadę organizacji jego wypowiedzi poetyckiej. Zaleski był jednym z pierwszych, którzy u progu romantyzmu wykształcili polski syłabotonizm - nurt mełiczny sylabotonizmu. Meliczność poezji Zaleskiego była tak urzekająca, że uznano go za arcymistrza melodyjności. Do jego wierszy komponowano muzykę, a jego taneczno-pieśniową metrykę kontynuowali i naśladowali młodsi poeci romantyczni.

Krytyka warszawska od początku widziała w Zaleskim romantyka, porównywała go z Mickiewiczem. Tymczasem, Mickiewiczowski poeta-narrator zachowuje dystans wobec ludowego prymitywu i odpowiedniego mentalności ludowej widzenia świata. Zaleski dąży do zniwelowania dystansu między podmiotem mówiącym a światem przez niego prezentowanym. Podmiot liryczny staje się u niego komponentem świata kreowanego w utworze.

Błahą, ludową dumkę, słowiczą piosnkę, Zaleski określał jako „muzę szczebiotkę” Ale martwił się, że w obliczu niewoli narodu i jego ciężkich doświadczeń, poezja taka jest zbyt Waha i uciszająca (Zgryzota i łaska). Z romantycznym przekonaniem, poezja powinna być sumieniem narodu, jego przewodniczką duchową. Dlatego Zaleski tworzył „pobojańską pieśń” o narodowych dziejach Utworzył model poezji łączący muzę skowronkową z pieśnią bojańską (Żywa pieśń, Kalinowy most, Tędy, tędy leciał ptaszek).

Dumy historyczne - rozwój wątku rycerskiego, często wątek rycerski łączył się z sielankowym obrazem małego szczęścia rodzinnego w otoczeniu wiejskiej przyrody (Downarowski na jasyrze).