3725

1. Wprowadzenie

Zachowanie się każdego człowieka odznacza się pewną stałością, jest uporządkowane i usystematyzowane w określony sposób. Człowiek jako jednostka ludzka posiada pewne cechy względnie trwałe i zorganizowane w charakterystyczny dla niego sposób. Tak zbudowaną strukturę właściwości człowieka określa się jako osobowość.

W literaturze psychologicznej można spotkać wiele różnych definicji osobowości człowieka. Jedna z nich głosi, że osobowość to występujący u każdego człowieka zasób utrwalonych postaw i mechanizmów przystosowawczych pozwalających mu utrzymać równowagę między wewnętrznymi pragnieniami, emocjami, a otaczającym go światem. To zespół psychologicznych mechanizmów, np. tożsamość, mentalność, potrzeby, postawy, inteligencja, uznawane wartości, które powodują, że człowiek jest zdolny do kierowania własnym życiem, a jego zachowania są zorganizowane i względnie stałe. Osobowość to zespół utrwalonych cech określających zachowanie, myśli i emocje wyznaczający indywidualny i niepowtarzalny styl życia. Najprościej osobowość można scharakteryzować jako zbiór względnie stałych, charakterystycznych dla danej jednostki cech i właściwości, które wyznaczają jej zachowania i pozwalają odróżnić ją od innych Podstawą osobowości są odziedziczone i nabyte cechy biofizyczne modelowane w procesie rozwojowym w czasie dzieciństwa i młodości przez oddziaływania kulturowe, społeczne oraz zwyczaje wychowawcze w rodzinie. Zachowanie się człowieka jest wynikiem współdziałania dwóch czynników: nacisków zewnętrznego otoczenia (środowiska fizycznego i społecznego) oraz cech osobowości