3752

oczekiwania, co rejestrowane jest przez układ limbiczny, podobnie jak uczucia beznadziejności i rozpaczy.

Z chwilą zarejestrowania tych uczuć przez układ limbiczny, do podwzgórza przesłane zostały sygnały odzwierciedlające zmieniony stan emocjonalny - zawierający zwiększoną wolę życia. Podwzgórze wysyła wtedy do przysadki sygnał odzwierciedlający te zmianę.

Podwzgórze odblokowuje z kolei układ immunologiczny, tak że siły obronne mobilizują się ponownie przeciw komórkom anormalnym.

Przysadka będąca częścią układu endokrynnego otrzymawszy sygnały z podwzgórza, wysyła sygnały do reszty układu endokrynnego przywracając równowagę hormonalną organizmu.

Z chwilą przywrócenia równowagi hormonalnej organizm zaprzestaje intensyfikacji produkcji komórek anormalnych, pozostawiając mniejszą ich liczbę do zwalczania przez terapię bądź odnowione siły obronne organizmu. Normalne funkcjonowanie układu immulogicznego i zmniejszona produkcja komórek anormalnych, stwarzają optymalne warunki do cofania się nowotworu. Pozostałe komórki anormalne mogą zostać zniszczone w trakcie terapii przez system obronny organizmu.

Częstym zjawiskiem jest fakt, iż pacjenci, którzy aktywnie współdziałali w swoim powrocie do zdrowia, są często silniejsi psychicznie niż przed chorobą. Z procesu stawania twarzą w twarz z zagrażającą życiu chorobą, konfrontowania podstawowych problemów życiowych, uczenia się własnych zdolności wpływania na stan zdrowia, wychodzą nie tylko z przywróconym zdrowiem lecz także z poczuciem siły i planowania nad własnym życiem, jakiego mogli nigdy nie mieć przed zachorowaniem.

Każdy clioty bierze udział w swej chorobie i zdrowieniu, pierwszym krokiem jest pomoc pacjentowi w zidentyfikowaniu pewnych faktów i stanów pacjenta z ostatnich od sześciu do osiemnastu miesięcy przed rozpoznaniem.

Niektórzy ludzie pozwalają, pochodzącym z niezliczonych źródeł urazom narastać całe lata. Wielu dorosłych ciągnie za sobą takie uczucia z zapamiętanych w najdrobniejszych szczegółach doświadczeń dzieciństwa. Mogą one dotyczącego, co odczuwali jako brak rodzicielskiej miłości, odepchniecie przez rówieśników lub nauczyciela, szczególnych przypadków znęcania się ze strony rodziców i wielu innych bolesnych doświadczeń. Ludzie, którzy noszą takie urazy, nieustannie odtwarzają te bolesne wydarzenia w swoich myślach. Takie rozpamiętywanie może trwać nawet długo po śmierci osoby, będącej źródłem urazy.