39141

wspólnoty narodowej państwo powinno przybrać formę państwa totalnego. Narzędziem realizacji należy uczynić państwo, które „obejmie całe polityczne, gospodarcze i kulturalne życie narodu, stając się opiekunem, kierownikiem i komendantem wszelkich przejawów życia, by w ten sposób zapewnić we wszystkich kierunkach konieczną jedność Niemiec”. Koncepcja totalnej organizacji społeczeństwa oznaczała w praktyce ustrojowej Trzeciej Rzeszy podporządkowanie narodu reżimowi hitlerowskiemu, czyli prymat państwa nad„Volkiem”.

Narodowi socjaliści przeciwstawiali się tendencjom do osłabienia jedności Rzeszy przez próby oderwania od niej poszczególnych krajów związkowych bądź zupełnego uniezależnienia się w dziedzinie polityki wewnętrznej od rządu w Berlinie. Autorzy programu NSDAP kładli nacisk na umocnienie władzy „centralnej” państwa. Domagali się od państw związkowych realizacji wydawanych przez Rzeszę aktów normatywnych o charakterze ogólnym. Hitler odizucał koncepcję przyznania „suwerenności politycznej i władzy państwowej” krajom związkowym, upatrując w niej niebezpieczeństwa dla procesu centralizacji władzy.

Antysemityzm

W doktiynie NSDAP koncepcja wspólnoty narodowej ściśle łączyła się z hasłami antysemickimi. Wokół kwestii żydowskiej i czystości rasowej koncentrowała się propaganda NSDAP od początku działania tej partii. Żyd stał się symbolem ucisku politycznego i ekonomicznego. Niezależnie od uwarunkowania procesów dziejowych Żyd był odpowiedzialny za „wszelkie nieszczęścia” spadłe na Niemcy w dziejach tego narodu. Żyd uchodził za wroga, którego należało zniszczyć, gdyż stanowił zagrożenie dla wspólnoty germańskiej. Teza o niebezpieczeństwie ze strony Żydów była głównym argumentem nagonki antysemickiej prowadzonej przez NSDAP. Uważano ich za „pasożyty” żemjące na narodzie niemieckim. W pasożytniczym trybie życia Żydów upatrywał Hitler przyczyny niezdolności do stworzenia własnego państwa. Posmlat objęcia Żydów statusem obcokrajowców, propaganda nazistowska była motywowana koniecznością uchronienia narodu niemieckiego przed dominacją obcych rasowo elementów w sferze polityki, gospodarki i kultury. W myśl głoszonej przez twórców programu NSDAP hasła „Rzesza Niemiecka ojczyzną Niemców” pełnia praw politycznych przysługiwałaby wyłącznie obywatelom państwa. Na takim założeniu opierało się ustawodawstwo hitlerowskich Niemiec. Prócz wprowadzenia ujętych w programie NSDAP ograniczeń, Rosenberg domagał się ustanowienia zakazu służby Żydów w niemieckiej armii. Najmocniejszym ciosem wymierzonym w niemieckich Żydów było posiedzenie Reichstagu, które odbyło się w Norymberdze, w czasie którego Hennami Góring ogłosił Ustawę o obywatelstwie Rzeszy. Rozróżniała ona „obywateli Rzeszy krwi niemieckiej lub pokrewnej” jako podmioty w „pełni praw politycznych” oraz pozbawionych w przyszłości praw politycznych czyli tylko „obywateli państwa” - Żydów. Po odebraniu Żydom prawa wyborczego i usunięciu ich z urzędów publicznych zakazano wykonywania zawodu żydowskim notariuszom, lekarzom, nauczycielom oraz profesorom. Systematycznie i w sposób zoi^anizowany prcymusowo pozbawiano własności Żydów. Nie ma tu pojęcia „wywłaszczenia”. Zamiast niego panuje wieloznaczne pojęcie „atyzacji”. „Aryzacja” znaczyła najpierw kontrolę państwa nad majątkiem żydowskim, następnie przejęcie w ręce niemieckie dóbr produkcyjnych znajdujących się w rękach żydowskich i wreszcie - samo wywłaszczenie w najczystszej postaci. Polityka „aryzacji” prcedsięwzięta została po zabójstwie sekretarza ambasady niemieckiej w Paryżu von Ratlia przez polskiego Żyda Herszela Grynszpana. Makabryczna „noc kryształowa”, która prcyczyniła się do podpalania synagog, plądrowaniu żydowskich sklepów, maltretowaniu całych rodzin i wysyłaniu w sumie trzydziestu tysięcy Żydów do obozów koncentracyjnych, była dodatkowym bodźcem na drodze do „aryzacji”. W 1943 roku wszystkich niemieckich Żydów pozbawiono obywatelstwa. Cała pozostawiona własność ludzi wydanych w ten sposób na samowolę policji przypadała państwu. Starych Żydów, których od stycznia 1942 roku „przesiedlano” do getta w Teresinie. Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy pozbawił majątków, oszukując ich za pomocą specjalnych „umów nabycia przez kraj”. Reżim posługiwał się pozorna idyllą - dla tysięcy oznaczała ona śmierć spowodowaną epidemiami i niedożywieniem. Mowa tu o fabrycznym wymordowaniu co najmniej pięciu milionów dwustu dziewięćdziesięciu tysięcy ludzi jedynie z „powodu” rzekomej odmienności ich „krwi i rasy”.