8032

Jako struktury zinstytucjonalizowane zostały pominięte przez Traktat Paiyski oraz Traktaty Rzymskie. O nie uwzględnieniu regionów w zapisach traktatowych przesądziły głównie 2 czynniki:

brak struktur regionalnych w Europie po II WS

nieufność państw członkowskich wobec regionów, wyniesiona z okresu wojny Pierwsze działania WE na rzecz regionów to inicjatywy KE oraz raporty PE w latach 60. Zainteresowanie związane było z obawami o marginalizacje zachodnich i południowych regionów peryferyjnych Niepowodzenie tych inicjatyw wynikało z kryzysu w jakim znalazły się WE w połowie lat 60. W latach 70. zaczęły powstawać oddolnie organizacje regionalne rozwijające swa działalność na skale międzynarodową. Wspierane były przez Redę Europy a szczególnie przez Europejska Konferencje Władz Lokalnych i Regionalnych W 1988 KE utworzyła Konsultacyjna Rade Społeczności Lokalnych i Regionalnych. Traktat z Maastricht sankcjonował w dokumencie wspólnotowym samorząd terytorialny, przyniósł początki instytucjonalizacji udziału regionów w prowadzonych przez UE politykach Ustanowiono Komitet Regionów. Modyfikacja art. 146 stworzyła możliwość uczestnictwa w Radzie Ministrów UE przedstawicieli regionów w randze ministerialnej pod warunkiem wypracowania indywidualnych rozwiązań tej kwestii w poszczególnych państwach członkowskich i Ich konstytucyjnego usankcjonowania. Niemożliwe stało się uczestnictwo w Radzie przedstawicieli każdego regionu, lecz tylko jednego wspólnego reprezentanta społeczności regionalnych w danym kraju. Od swego powstania Komitet Regionów domaga się przyznania statusu pełnoprawnej instytucji wspólnotowej i prawa odwoływania się do ETS oraz wprowadzania do wspólnotowego dorobku prawnego postanowień EKST.

MIEJSCE REGIONU W SYST. POLIT. PAŃSTWA

rozpowszechnianie modelu państwa opiekuńczego po II WŚ, co prowadzi do przejmowania przez rządy centralne coraz większej ilości funkcji w zakresie zarządzania teryt.

Przydzielano coraz więcej obowiązków wspólnotom lokalnym - większa samodzielność jednostek szczebla pośredniego w zakresie zarządzania sprawami publicznymi

Po wojnie rządy scalały wspólnoty lokalne w jedna większą całość i bardziej skuteczną w działaniu, mogące sprawniej zarządzać sprawami publicznymi na danym teryt. Oraz posiadające własny aparat władzy do realizowania powierzonych im zadań - Tendencje do regionalizmu na przełomie lat 70. i 80. -> modernizacja sposobu rządzenia państwem, odchodzenie od centralizacji na rzecz budowania wielu ośrodków podejmowania decyzji ( 1976 przyznanie przez Portugalię autonomii Maderze,Azorom; gwarancje autonomii regionów Hiszpanii w konstytucji z 1978 r.; ustanowienie szczebla adm. rządu centralnego w Grecji wl986 r.)

Proces regionalizacji charakteryzuje wyodrębnianie nowych jednostek teryt. mających niejednokrotnie rzeczywiste kompetencje administracyjne

Przyczyny regionalizacji - kryzys państwa opiekuńczego oraz zmiany w strukturze spoi - ekoa Spoleczeństw Zachodu, nierównomierne traktowanie regionów i obszarów oraz uprzywilejowanie niektóiych z nich przez kolejne ekipy poliŁ

Klasyfikacja krajów UE