9794

Rotara. Głosił zasadę terytorialności, nie uznawał mocy obowiązującej prawa rzymskiego. W pocz.VIII w. wydany został i zbiór pod nazwą Edykt Liutpranda, uwzględniający już prawo rzymskie.

Z ŹRÓDŁA PRAWA W PA.ŃISTWIE FRANKOŃSKIM Twórcą państwa frankońskiego był Clilodwig. Charakter źródeł prawa Franków zdeterminowany został specyficznymi warunkami kształtowania się państwowości frankońskiej i wielkim znaczeniem politycznym do jakiego doszło państwo Franków w ciągu wieków, które stopniowo wchłaniało terytoria innych państw szczepowych i germańskich związków plemiennych. Podstawowym źródłem prawa Franków było prawo zwyczajowe poszczególnych szczepów germańskich, które weszły w orbitę władzy państwa Franków, zgodnie z zasadą osobowości prawa. W ramach samej monarcliii powstały; spis prawa zwyczajowego Franków Salickich: Lex Salica Francorum, pochodzący z pocz. VI w. Był To spis prawa szczepu panującego. Spis prawa zwyczajowego Franków Rypuarskich pod nazwą Lex Ribuaria opracowany w VIII w.; spis prawa płd.-germańskiego szczepu Almanów zwany Lex Al a ma noru zredagowany na pocz. VIII w spis prawa Bawarów znany pod nazwą Lex Baiuvariorum powstał on w poł. VIII w.; spisy prawa powstałe za czasów Karola Wielkiego i z jego bezpośredniej inicjatywy, do których zalicza się: spis prawa Sasów zwany Lex Saxonum z pocz. IX w., nadany podbitemu szczepowi Sasów oraz spis prawa Franków Chamawskich, tzw. Ewa Chamaworum oraz spis prawa Frvzów Lex Frisionun.

3.    ZASADA OSOBOWOŚCI PRAWA Znana i szeroko stosowana w starożytności, polega na tym, że bez względu na miejsce swego pobytu jednostka podlega prawu swej narodowości. Jej przeciwieństwem jest zasada teiytorialności, wg. której na określonym terytorium stosuje się jeden system prawny. W okresie feudalizmu początkowo dominowała zasada osobowości prawa. Bardzo wyraźnie występowała w państwach wczesnogermańskich, a szczególnie w państwie frankońskim. Stosowano Tam praktykę polegającą na Tym, że każdy rządził się swym prawem i wg niego odpowiadał przed sądem. Takie postępowanie przed sądem było uciążliwe, trzeba było, bowiem badać wg, jakiego prawa dana osoba żyje. Służyła temu tzw. Professio iuris (wyznanie prawa), stanowiąca oświadczenie osoby zainteresowanej, co do tego, jakim prawem się posługuje, Nawet wobec Kościoła stosowano zasadę osobowości prawa wg maksymy Ecclesia vivit lege Romana.

4.    NAJWAŻNIEJSZE CECHY PRAWA FEUDALNEGO Prawo feudalne to prawo ukształtowane i obowiązujące w okresie dominacji stosunków feudalnych. Było ono prawem nierównym: dominacja feudałów (w sensie prawnym) opierała się na przywilejach stwarzających dla nich uprzywilejowaną pozycję w społeczeństwie. Brak powszechności prawa wyrażał się w jego partykularyzmie. Historia prawa feudalnego obejmuje okres ok. 1400 lat (od 476r do 1848-64r). W dziejach rozwoju prawa feudalnego można wyróżnić kilka podstawowych nurtów: nurt rodzimy, nurt wyrażający się w żywotności prawa rzymskiego, nurt prawa kanonicznego, nurt prawa racjonalnego i skodyfikowanego oraz nurt prawa angielskiego. Głównymi cechami prawa feudalnego są: • przewaga prawa zwyczajowego, prawo feudalne było przeważnie w czasach starszych prawem zwyczajowym, jego źródłem był zwyczaj tj. powszechnie uznana,