100024

dynamit staje się bardzo czuły na wstrząsy i grozi samowybuchem Nie jest on natomiast wrażliwy na wilgoć i może być stosowany nawet pod wodą, co w przypadku robót podziemnych przyczyniło się do jego upowszechnienia. Mniej skuteczne są amonity, są wrażliwe na wilgoć i ulegają szybko procesom starzenia Mogą wydzielać gazy trujące. Nie są natomiast wrażliwe na wstr ząsy i niskie temperatury.

Ładunki materiałów wybuchowych są produkowane w postaci wałków o średnicy 30 mm i długości 120 mm; są otrę pakowane w paczkach po 10 sztuk i ładowane do skrzyń zabezpieczonych przed wilgocią Magazynowattie materiałów wymaga pomieszczeń suchych, przewietrzanych, ogniotrwałych, odosobnionych i oddalonych od domów mieszkalnych czy dróg publicznych. Magazyn musi być dobrze zabezpieczony przed dostępem osób postronnych. Często na magazyny materiałów wybuchowych przeznacza się specjalne obiekty podziemne - komory lub sztolnie.

Materiały inicjujące detonację— to sznury detonacyjne, spłonki lub zapalniki ogniowe bądź elektryczne Wybuch materiału detonującego następuje po dostarczeniu ognia poprzez lont lub impulsu elektrycznego poprzez przewód czy sygnał radiowy. Loirt spala się ze stalą prędkością, co umożliwia regulację czasu wybuchu spłonki lub sznura detonującego Lontów nie wolno stosować w warunkach zagrożenia gazowego i w wyrobiskach pionowych, szybowych ze względu na bezpieczeństwo ludzi wykonujących roboty strzałowe Zapalniki elektryczne działają na zasadzie żarzenia lub iskrzenia wywołanego prądem dostarczonym od sieci elektrycznej, zapalarki lub iturego źródła prądu Wybuch sznura detonującego, spłonki bądź zapalnika wywołuje falę uderzeruową o bardzo wysokim ciśnieniu i powoduje detonację właściwych ładunków wybuchowych. Zapalniki muszą być transportowane i przechowywane w małych ilościach z dala od materiałów burzących.

Działanie ładunku wybuchowego powoduje naruszenie masywu skalnego Stopień zniszczenia struktury pierwotnej skal zależy od wielkości ładunku i odległości cd centrum wybuchu. Najczęściej wyróżnia się cztery strefy naruszenia górotworu (rys. 9.14):

•    str efa wybuchu (I), w której materiał ulega całkowitemu zirńażdżeniu,

•    strefa całkowitego rozdrobnienia, skntszenia skal (II),

•    strefa pełnego spękania wraz z odspojeniem brył od calizny (TH),

•    strefa częściowo spękana bez odspojenia skal od masywu (IV). Zasięg poszczególnych stref zależy od wielu czynników i jest celem poszukiwań przy doborze sposobu prowadzenia robót strzałowych Dążymy, z jednej strony, do dobrego rozdrobnienia urobku, aby ułatwić jego transport, z dnrgiej zaś strony, jesteśmy zainteresowani, aby niepotrzebnie nie naruszać masywu poza zasięgiem robót strzałowych