100963

prawnych budzących poważne wątpliwości w konkretnej sprawie (art. 13 pkt 4 tej ustawy według jedn. tekstu z 1990 r.). Możliwość udzielania odpowiedzi przez Sąd Najwyższy na pytania prawne sądów niższych, orzekających w drugiej instancji, została rozszerzona podmiotowo, przez objęcie nią również utworzonych w 1990 r. sądów apelacyjnych, funkcjonujących jako sądy odwoławcze. Bez zmian w dotychczasowej regulacji pozostało związanie sądów niższych oceną prawną zawartą w orzeczeniu kasatoryjnym. Z wyżej przedstawianych uregulowań wynika wprost, że od dnia 29 grudnia 1989 n, tj. od chwili wejścia w życie ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r., Sąd Najwyższy nie może wydawać wytycznych w zakresie wykładni prawa i praktyki sądowej. Ismieją również podstawy do przyjęcia, że uchwalone przed tym dniem wytyczne utraciły moc obowiązującą w stosunku do sądów powszechnych. [...] W świede obowiązującego stanu prawnego nie istnieje możliwość przyjęcia, jakoby wytyczne wymiaru sprawiedliwości mogły być obecnie traktowane jako uchwały wyjaśniające' przepisy prawne budzące wątpliwości lub których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie. Nie ulega bowiem wątpliwości, jak to wyżej wskazano, że w konstrukcji ustawy o Sądzie Najwyższym z 1984 r. uchwały zawierające wytyczne w zakresie wykładni prawa i praktyki sądowej oraz uchwały wyjaśniające przepisy prawne były dwoma różnymi instytucjami o odmiennych funkcjach i zakresie związania innych podmiotów. [...] Za tym, że wytyczne wymiaru sprawiedliwości utraciły wszelką moc prawną przemawiają także argumenty wynikające z wykładni celowościowej. Skoro ustawodawca w nowych warunkach ustrojowych uznał, że niemożliwe jest utrzymanie instytucji ograniczającej sędziowską swobodę orzekania i sptzecznej z ideą podziału władz, to nie można zakładać, że godzi się na dalsze utrzymywanie tej instytucji w praktyce orzeczniczej Sądu Najwyższego. Utrzymywanie nadal wytycznych uznać trzeba również za sprzeczne z zasadą demokratycznego państwa prawnego, wyrażoną w znowelizowanym art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W państwie prawnym przepisy prawne powinny być bowiem interpretowane nie tylko w świede obowiązujących formalnie ustaw, ale i w zgodzie z przepisami ustawy zasadniczej i wyrażonym w nich systemem wartości. Cechami państwa prawnego są zaś m.in. istnienie podziału władz (art 20 i a, 32a i n., 37 i n., 56 i u. Konstytucji) i niezawisłość sędziów (art. 62 Konstytucji). [...] Zasady prawne nie wiążą formalnie sądów powszechnych. Nie ma przepisu, który nakładałby obowiązek orzekania zgodnie z tymi zasadami. Nie oznacza to jednak, że uchwały podejmowane przez Sąd Najwyższy nie będą oddziaływać na orzecznictwo sądów ruższych. Wynikać to jednak powinno z wysokiego poziomu judykatury Sądu Najwyższego, a nie z bezwzględnego związania tą judykantrą lub formalnie pojmowanego autorytetu. Jeżeli chodzi zaś o obecne znaczenie prawne wytycznych, to mogą one być wykorzystywane w praktyce sądowej tak, jak wykorzystany może być każdy pogląd wyrażony na piśmie - w takim zakresie, w jakim przeprowadzona w wytycznych interpretacja ironu prawnych pozostaje w zgodzie z obowiązującym prawem i zasadami demokratycznego państwa prawnego. Wytyczne mogą zachować aktualność tylko w granicach normalnych sposobów wykładni (np. historycznej), i dlatego mogą nadal stanowić źródło inspiracji dla sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. W konsekwencji należy przyjąć, że zgodnie ze swym charakterem wytyczne, jako normy o normach, przestały obowiązywać z chwilą pozbawienia ich mocy obowiązującej (tj. od dnia 29 grudnia 1989 r.), a uchwały Sądu Najwyższego zawierające wytyczne nie mają mocy zasad prawnych.