103733

Teoria dysonansu poznawczego w ujęciu Festingera i Aronsona

Dysonans poznawczy to popęd albo poczucie dyskomfortu, pierwotnie definiowane jako konsekwencja utrzymywania dwóch lub więcej niezgodnych ze sobą elementów poznawczych, następnie określany jako konsekwencja zaangażowania się w działanie, które jest sprzeczne z koncepcją siebie jako osoby przyzwoitej I rozsądnej. Przykład palaczy- dysonans powodują dwa sprzeczne elementy poznawcze: wiedza o tym, że palą i wiedza o tym, że palenie papierosów może być przyczyną poważnych problemów zdrowotnych.

Tutaj przydają się mechanizmy racjonalizacji- oto sposoby radzenia sobie z dysonansem poznawczym:

•    Dodanie jakiegoś elementu, który jest zgodny z naszym sądem

•    „Słodkie cytryny"- np. uwznioślanie cierpienia

•    „Kwaśne winogrona”- obrzydzanie czegoś dobrego, ale niedostępnego

•    Powiedzieć to znaczy uwierzyć- wypowiadanie sądu, którym się nie zgadzamy, powoduje, że się do niego przekonujemy

•    To, jak wykonujemy zadania- tak ustawiamy zadania, żeby wygrać

•    Zdystansowanie od osoby, która zagraża samoocenie

•    Ustawienie hierarchii zadań kluczowych I mało ważnych, by uniknąć konfrontacji zagrażającej samoocenie.

Skutecznym sposobem redukcji powstałego dysonansu jest przekonanie samego siebie. Ze twoje zachowanie nie było wcale tak nieuzasadnione i niegodne człowieka takiego jak ty.