106953

o CZECHOWICZ - wraz z poetami grupy poetyckiej Lucyfer, był współtwórcą czasopisma literackiego Reflektor, w którym debiutował utworem Opowieść o papierowej koronie. (1922) W 1927ukazał się drukiem pierwszy tomik utworów poety, Kamień. Został on wysoko oceniony przez krytykę. Czechowicz skupiał wokół siebie młodych poetów: Bronisława Ludwika Michalskiego, Stanisława Piętaka, Wacława Mrozowskiego, Józefa Łobodowskiego. 1934 - najazd awangardy na Warszawę zorganizowany przez Czechowicza z udziałem czół owych twórców poezji nowatorskiej. 1937 zostaje sekretarzem redakcji tygodnika literackiego „Pion”. Zginał 9 września 1939 podczas bombardowania w Lublinie. Tomiki wierszy „Dzień jak co dzień" (1930), „Ballada z tamtej strony” (1932), ,Z błyskawicy” 1934, „Nic więcej" (1936). MOTYWY: antynomia życia i śmierci, śmierć jak symbol wszystkich wartości transcendentalnych, jedność człowieka z ziemią, życie codzienne widziane w kategoriach więzienia, męki, koszmaru, śmierć obecna w snach, symbolizm, katastrofizm, poczucie zagrożenia, trwoga, motywy ognia i wody w ambiwalentnym, śmiercionośno-oczyszczającym znaczeniu, rzeka niepokoju, płynność, niestałość, rozpętanie żywiołów, wizyjność, chaos, zagłada, tęsknota za światem idealnym (dualizm: arkadia-apokalipsa) PROGRAM POETYCKI: całościowe widzenie poezji wyrażającej wielkość nadchodzących czasów, zdolnej im sprostać. Potrzeba wypracowania nowej idei i modelu przyszłości, który poezja mogłaby światu zaproponować. Te funkcje poezji określił Cz. jako mitotwórstwo. Poeta ma ujmować rzeczywistość w kształt nowego mitu: imaginacje, motywy standardowe: mitologia, ludowość, folklor, pierwotność. Budowa: uproszczona i rozluźniona składnia, całkowita rezygnacja z interpunkcji i dużych liter, koncepcja języka symboliczno-magicznego służąca mityzacji świata i jego odrealnieniu, muzyczność, instrumentalizacja zgłoskowa, o DRAMAT XX-LECIA: chronologia dziejów dramatu 1) okres dominacji prądów awangardowych, antyrealistycznych, trwający do około roku 1926. 2) okres środkowy, zachodzący na początku lat 30-stych , zwrot ku problematyce społecznej i komunikatywności 3) okres ostatni, zmagają się tendencje realistyczne i zainteresowania psychologiczne, większą rolę odgrywa historia i aktualna sytuacja międzynarodowa. Inspiracje: technika analityczna Ibsena, naturalizm, symbolizm, farsy awangardowe. Podstawowa cecha: napięcie między harmonią a tym, co wnosi energia rozpadu - niespójnością, rozproszeniem, przypadkiem. Współczesny dramat swymi korzeniami sięga myśli romantycznej, dramaturgię można scharakteryzować ze względu na gatunek (komedia, dramat poetycki, dramat groteski), dominację prądu artystycznego (np.. ekspresjonizmu) temat lub przynależność grupową. Historia dramatu w tym okresie była związana przede wszystkim z komedią bądź komediofarsą wyrosłą z poczucia lęku przed rozwojem historii. Komedie pisali jeszcze twórcy związani z Młodą Polską ( Żeromski: „Uciekła mi przepióreczka”, Perzyński „Uśmiech losu", Nowaczyński „Wojna wojnie") komedia z czasem stawała się sposobem widzenia świata, wiodła z jednej strony ku liryzmowi, w kierunku dramatu poetyckiego z drugiej - absurd. Komizm był narzędziem do uzyskania dystansu wobec bohaterów, ich zachowań i języka. W latach 30-stych częstym tematem komedii był totalitaryzm; mieszczańska farsa rozgrywała się w świecie zawieszonej aksjologii, podkreślała rolę przypadku, podważała regułę prawdopodobieństwa życiowego. W tej poetyce tworzyli Tuwim, Hemar, Słonimski. Dramat katastroficzny; Wikacy, dramat ekspresjonistyczny: -tradycje modernistyczne - Hulewicz, Zegadłowicz, Roztrworowski Dramat awangardowy: Peiper „Szósta! Szósta”, Przyboś „Geometria pijana”. Dramat Gombrowicza,, Iwona, księżniczka Burgunda " - sceniczna groteska i zarazem satyryczny obraz społeczeństwa, które krępuje i obezwładnia jednostkę.