107830

heksanu również odbiega od zależności bliskich roztworowi idealnemu, jednakże jego wykres jest malejący i w żadnym momencie nie osiąga maksimum ani minimum. Następnie przeprowadzałyśmy pomiaiy dla mieszanin acetonu. Wykres dla roztworu cykloheksanu odbiega dość znacznie od roztworu idealnego, ponadto przyjmował maksimum mniej więcej w 75% ułamka molowego. Odwrotnie zachowywał się roztwór chloroformu, któiy miał swoje minimum dla ok. 40%. Najbliżej roztworu idealnego z acetonem znalazł się trichlorofluorometan, który miał ujemne nachylenie izotermy. Jako ostatni w roztworze z acetonem wylądował tetrachlorometan, który stworzył z nim układ daleki od ideału, izoterma dla tego układu była rosnąca.

Jako ostatni układ badałyśmy roztwór butanolu i butanu. Wbrew pozorom, które mogła nam nasunąć taka sama ilość atomów węgla w obu cząsteczkach odchylenie od układu idealnego jest największe jak do tej pory.

Podsumowując trzeba zauważyć, iż o wykresie zależności prężności pary od ułamka molowego danej substancji decyduje w dużej mierze grupa funkcyjna z jakiej zbudowane są cząsteczki. Szczególnie widoczne okazało się to na naszym ostatnim przykładzie w którym alkohol (będący przy okazji związkiem polarnym) będący w mieszaninie z alkanem (związkiem niepolarnym) miał tak ogromne odchylenia od wartości standardowych.

2.    Nadmiar potencjału termodynamicznego Gibbsa.

Roztwór pentanu i butanu ma zależność nadmiarowej entalpii swobodnej mniejszą od zera, co pozwala nam sądzić, iż cząsteczki różnych substancji oddziałują ze sobą bardziej, niż między tymi samymi cząsteczkami. Podobnie jest dla mieszaniny heksanu i oktanu, przy czym wartość potencjału Gibbsa jest dla mieszaniny pentanu i oktanu najniższa. To pozwala nam sądzić, iż substancje te mieszają się ze sobą najchętniej. Dla mieszaniny pentanu i cykloheksanu obserwujemy dodatnią wartość nadmiaru potencjału termodynamicznego Gibbsa. Ta wartość mówi nam, iż cząsteczki owych substancji niechętnie mieszają się ze sobą i ich cząsteczki słabiej oddziałują między różnymi cząsteczkami, niż między cząsteczkami tej samej substancji.

W wypadku benzenu cząsteczki cykloheksadienu, cykloheksanu i heksanu również niechętnie mieszają się z tym rozpuszczalnikiem, o czym mówi nam dodatnia wartość nadmiaru potencjału Gibbsa. Najmniej chętnie z benzenem miesza się heksan, o czym świadczy najwyższa wartość potencjału Gibbsa. Jedyną substancją, której cząsteczki chętniej oddziałują z benzenem, niż między sobą jest toluen.

Dla acetonu przeprowadziłyśmy pomiary, które pokazały, iż dwie substancje, spośród użytych przez nas, chętnie mieszają się z nim (triclilorofluorometan i chloroform), a dwie wolą oddziaływać między sobą, niż z cząsteczkami acetonu (tetrachlorometan i cykloheksan).

Cząsteczki, które chętniej mieszają się z acetonem są polanie, natomiast te, które z nim nie oddziałują, nie mają momentu dipolowego.'

Ostatnią mierzoną przez nas mieszaniną był, jak roztwór butanolu i butanu. W tym wypadku substancje również nie mieszały się, o czym świadczy dodatnia wartość nadmiam potencjału termodynamicznego Gibbsa. Co ciekawe, ten wykres był najbardziej (w porównaniu do poprzednich) odchylony w lewą stronę, tzn. maksimum było mniej więcej w okolicy 40% ułamka molowego.

3.    Współczynniki aktywności.

Współczynniki aktywności są powiązane logarytmiczną zależnością z potencjałem chemicznym, toteż, jeśli wartość współczynnika aktywności będzie się zawierała w przedziale od 0 do 1, to wartość potencjału chemicznego będzie mniejsza od 0,