101801

na temat otaczającej ją rzeczywistości: spraw codziennych, życia zawodowego, rodzinnego. Posługuje się obrazowym, nazywającym rzeczy po imieniu językiem. Polka zaczyna się na sposób tradycyjnie dla tej autorki szokujący: prowadzony na żywo dziennik miłości najszczęśliwszej, bo wiążącej matkę z dzieckiem dopiero co moszczącym się w wygodnej macicy. Odkłamane do bólu raporty z fizjologii ciąży, drobiazgowe notatki o stanie sutek i brzucha, monologi wewnętrzne z drogi do przychodni i z powrotem, małe katastrofy na styku przeświadczeń wyuczonych w Polsce i szwedzkich realiów - bo tam się rzecz dzieje -pogrążają czytelnika w rosnącym zdumieniu. Czy faktycznie jest to powieść będąca literackim skandalem? Wydaje się, że tak, gdyż na 100% można stwierdzić, że nie jest to klasyczny, przesłodzony, cukierkowy dziennik ciążowy, lecz pamiętnik, w którym dosadnie opisane zostały przeszkody, problemy i spostrzeżenia kobiety spodziewającej się dziecka.. Autorka nie szczędziła nawet wulgaryzmów oraz bardzo krytycznego i złośliwego spojrzenia na otaczający ją świat i ludzi. Najlepiej podsumowują bohaterkę tej książki jej własne słowa: "Nie chcę być ślepą uliczką ewolucji". Kobieta chciała być "kimś". Dlatego została matką.

Manuela Gretkowska jest niewątpliwie pisarką, która albo się kocha, albo nienawidzi. Innej opcji nie ma. Nie każdy może lubić jej prozę, obfitującą w skandalizujące poglądy, pełną wulgaryzmów i kontrowersji. Jej twórczość znalazła sobie bardzo zróżnicowane i szerokie grono zwolenników. Jak powiedział o Gretkowskiej Krzysztof Varga: "W tym urok Gretkowskiej i jednocześnie przemyślność pułapek przez nią zastawianych na czytelnika, że miesza w sposób niezwykły prawdy i zmyślenia, rzeczywistość i swobodne podróżowanie nieskrępowanej wyobraźni".

Sama nazwa Kabaret Metafizyczny nasuwa na myśl coś nadzwyczajnego, duchowego, nie pospolitego. Czy właśnie to oddaje Manuela Gretkowska w swej powieści o paryskiej cyganerii końca wieku XX? Kobieta o dwóch łechtaczkach, dziewica, która wyczekuje na "człowieka-kangura" posiadającego dwa organy kopulacyjne to zarys głównej postaci tej książki Beby Mazepo. Znana ona była z występów w Kabarecie Metafizycznym, gdzie pokazywała orgazm stereo.

Mężczyźni lgnęli do niej, pozwalali sobą manipulować, kochali ją i równocześnie traktowali jak przyjaciółkę. Jedynym tak naprawdę bez pamięci w niej zakochanym był Wolfgang młody niemiecki poeta. Był przekonany, iż fizyczna anomalia czyni z kobiety prawdziwie wrażliwą na piękno sztuki istotę. Jego ideałami są wartości wyższe, bez wytchnienia walczy o prawdo do Miłości. Nie pozostaje chwilę spokojny, jego poezją ukazuje to, co ma w sercu. W pewnym sensie odczuwam go jako człowieka cechującego się werteryzmem. Odczuwa Weltschmerz, a jednak walczy o kobietę, którą kocha. Nie jestem jednak pewna, czy jest to prawdziwa Miłość, czy tylko gloryfikacja, uwielbienie i bezwzględne zapatrzenie w fizyczne anomalie artystki.

W powieści autorka ukazuje przez swoją wiedzę inteligencje i oczytania przedstawionej tu paryskiej cyganerii. Ludzi szanujących wartości wyższe i błądzących pomiędzy nimi. Szukających zarazem Miłości i drugiej osoby przy boku jak i prywatności oraz samotności. Jest to barwna opowieść pokazująca zarys społecznych tamtych czasów i mimo różnic łączy ich jedno: fascynacja kobietą, która ich zadziwia fizycznością. Przyglądając się całości nie można pominąć licznych i rozbudowanych przypisów świadczących o ogromnej wiedzy autorki, o jej zamiłowaniu każdą dziedziną nauki. Przypisy te pozwalają się dowiedzieć na przykład, gdzie można zobaczyć najlepiej zachowany szkielet dziewicy, ale również czym była tzw. "sekta nieporuszeńców". Całkowicie nieznajoma jest dla niej obawa przed popadaniem w skrajności.