111303

luscogens w prawie odpowiedzialności prawnej państwa i jednostki

luscogenszośtaio sformułowane na potrzeby KWPT. Pierwotnie miało działać tylko w prawie traktatowym. Obecnie w wyroku MTKJ w sprawie Furundzija/uscogenswystępuje jako norma mająca określić odpowiedzialność karną jednostki. W artykułach KPM z 2000/01 pojawia się związek iuscogensri. odpowiedzialnością państw. W projekcie artykułów KPM i. c. pojawia się w art. 26 (w ramach przepisów dotyczących okoliczności wyłączających odpowiedzialność państwa) - „nic w niniejszym rozdziale nie przesądza o wadliwości jakiegokolwiek czynu państwa, który nie jest zgodny z zobowiązaniem, wynikającym z normy bezwzględnie wiążącej powszedniego prawa mnar." Nie dopuszcza sytuacji, w której przez powołanie się na sprzeczność czynu z normą i. c. wyłącza się jego odpowiedzialność. Tym czynem może być zawarcie umowy mnar., wydanie ustawy, orzeczenie sądowe czy decyzja administracyjne (zachowanie konwencjonalne) lub też czyny faktyczne (tortury wykonywane bez upoważnienia w ustawie, ale nie karane przez państwo); W komentarzu do artykułów KPM zwraca uwagę, że zgoda innego państwa może mieć znaczenie w przypadku uznania danego czynu za naruszenie i.c. - jeśli jest zgoda państwa na przekroczenie jego granic przez obce wojska lub ich przemarsz to nie można mówić o naruszeniu zakazu agresji. Rozdział III art 40 i 41 Artykułów - poważne naruszenia zobowiązań wynikających z norm bezwzględnie wiążących powszechnego prawa mnar.. Samo zakwalifikowanie normy jako i. c. nie wystarczy, by uznać odpowiedzialność państwa. Naruszenie musi być poważne, tzn. że obejmuje ciężkie i systematyczne uchybienia w wykonywaniu zobowiązania, wynikającego z normy i. c. (tortury muszą być systematycznie praktykowane lub muszą być ustawy na to pozwalające). Art. 41. wskazuje, że wszystkie państwa mają obowiązek współpracy w celu położenia kresu, zakończenia poważnego naruszenia za pomocą legalnych środków. Obowiązek ten obejmuje również pa listwo -naruszyciela. Drugi obowiązek ma postać zakazu - żadne państwo nie może uznać za legalną sytuację stworzoną przez poważne naruszenie, ani też nie może udzielać pomocy w utrzymaniu takiej sytuacji.