117154

osiągnięta koordynacja wysiłków, ujawnione oczekiwania i przenoszony proces społeczny.

Środki i formy komunikowania

Wszelkie komunikowanie jest pośrednie, jeśli bowiem wykluczamy zjawiska telepatii, to w każdym procesie komunikowania zawarty jest znak i jego materialny nośnik, czyli środek komunikowania.

Na tym jednak na ogół kończy się zgoda powszechna wśród badaczy komunikowania. W odróżnieniu od terminu komunikowania, terminy środek komunikowania oraz równoznaczny termin media nie tylko są rzadko definiowane, ale bywają nawet przez jednego autora używane w różnorodnych znaczeniach. A więc są stosowane do określenia:

języka    (w sensie języka naturalnego; jako środka

porozumiewania się w danej społeczności); znaków językowych lub wszelkich systemów znaków (słowo mówione, gest, mimika, obraz);

kodów, które są oparte na konwencjach i pozwalają konstruować przekazy (alfabet, kod Morse’a, sygnalizacja); nośników sygnałów (jak wibracje powietrza, fale świetlne, a także materiały na których znaki zostały utrwalone, jak papier, taśma filmowa, płyta gramofonowa);

instrumentów pozwalających na powielanie, transmisję lub odbiór przekazu (prasa drukarska, radiostacja, odbiornik radiowy czy telewizyjny);

instytucji, które tworzą przekazy (np. prasa, telewizja).

Cechą efektywnego przekazu informacji jest komunikatywność i dostępność. Istotne jest aby kod był znany dla odbiorcy, inaczej mówiąc, aby forma przekazu była komunikatywna, łatwa do zrozumienia. Oba pojęcia, komunikatywność i dostępność, są względne, zależą od odbiorców i częściowo od nadawców.

To co dla jednej osoby jest trudne w rozumieniu, lub zbyt kosztowne, dla innej jest łatwe i tanie. Niemniej w kategoriach maksymalnej komunikatywności i dostępności dla większości odbiorców...........

2