117851

•    banki centralne zaczęły lepiej koordynować swoje działania na rynkach pieniężnych i walutowych

•    rzędy wielu krajów sięgnęły po kompensacyjne impulsy fiskalne dla podtrzymania popytu

•    doszło do spektakularnych nacjonalizacji zagrożonych przedsiębiorstw, ubezpieczenia aktywów oraz nabywania „toksycznych" aktywów banków i gwarantowania zobowiązań

REAKCJE NA KRYZYS NA PŁASZCZYŹNIE MIĘDZYNARODOWEJ

•    w grudniu 2008 r. MBOiR (Bank światowy) utworzył Fundusz Rekapitalizacji Banków o wartości 3 mld USD, przeznaczony dla banków w małych krajach rozwijających się

•    w lutym 2009 r. EBOiR, EBI i MBOiR zgodziły się na udzielenie pomocy bankom z krajów Europy środkowej i Wschodniej w wysokości 24,5 mld EUR, przeznaczonej na walkę z kryzysem,

•    w marcu 2009 r. władze MFW postanowiły m.in.:

o zmodyfikować zasadę warunkowośd (conditionality), wprowadzając zasadę przeglądów programów (program reviews)

o wprowadzić Elastyczną Linię Kredytową (Flexible Credit Linę) o uelastycznić mechanizm promes kredytowych (Stand-by Arrangements) o zwiększyć limity udzielonych kredytów dla krajów członkowskich

GRUPA G20 W WALCE Z KRYZYSEM

•    na szczycie waszyngtońskim (listopad 2008 r.) uzgodniono m.in. konieczność wprowadzenia skutecznego nadzoru nad agencjami ratingowymi, kontrolowania funduszy hedgingowych, uregulowania zasad działania rajów podatkowych

•    na szczycie londyńskim (kwiecień 2009 r.) przyjęto Globalny Plan Ożywienia i Reformy

•    na szczycie w Pittsburghu (wrzesień 2009 r.) centralnym tematem stała się radykalna reforma MFW

•    na szczycie w Toronto (czerwiec 2010 r.) podkreślono konieczność wzmocnienia międzynarodowej współpracy gospodarczej i stworzenia warunków stabilnego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego

•    na szczycie w Seulu (listopad 2010 r.) zwrócono szczególną uwagę na kwestię skutecznego zapobiegania ewentualnym przyszłym kryzysom

•    na szczycie w Paryżu (luty 2011 r.) zajęto się szczególnie problemem długu publicznego i deficytu budżetowego w warunkach globalnej nierównowagi gospodarczej

PROGRAM DZIAŁAŃ ANTYKRYZYSOWYCH UE

•    Europejski Plan Naprawy Gospodarczej (listopad 2008 r.) oparty na dwóch głównych założeniach:

o zwiększenia siły nabywczej w celu wzrostu popytu i zaufania (co najmniej 20 mld EUR czyli 1,5 PKB UE z budżetu Unii i budżetów krajowych) o podniesienia konkurencyjności Europy

FAZA PIĄTA: PIERWSZE OZNAKI STABILIZACJI

Na rynkach finansowych zaobserwowano zmniejszenie się globalnej awersji do ryzyka któremu towarzyszył wzrost cen akcji, spadek zmienności ich cen oraz aprecjacja wielu walut względem dolara. Przyczyną tej sytuacji była zapowiedź kupna przez główne banki centralne różnych aktywów o dużej wartości oraz optymizm inwestorów wynikający z opublikowania przez duże banki USA pozytywnych danych dotyczących wypracowanych zysków w pierwszych dwóch miesiącach 2009 r.

WNIOSKI NA PRZYSZŁOŚĆ (CZYLI NIE WARTO PRZYJRZEĆ się PROPOZYCJOM GRUPY POD WODZĄ J. DE LAROSIERE)

•    w polityce makroekonomicznej należy unikać prowadzenia nadmiernie liberalnej polityki pieniężnej oraz polityki nadmiernej płynności, co może prowadzić do tworzenia się bąbli spekulacyjnych

•    należy krytycznie przejrzeć i zmodyfikować Nową Umowę Kapitałową

•    należy stworzyć nową paneuropejską organizację kontrolującą ryzyko oraz nadzorują działalność agencji ratingowych

•    należy wprowadzić nowe standardy rachunkowości

•    należy wprowadzić nowe wymagania kapitałowe i rachunkowe dla inwestycji ubezpieczeniowych (system Solvency 2009)

•    rynek instrumentów pochodnych nie powinien być rozsadnikiem kryzysu, należy więc dążyć do standaryzacji i uproszczenia instrumentów oraz utworzyć izbę rozrachunkową dla CBS