123449

- szlifowanie zewnętrznych powierzchni obrotowych jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych sposobów obróbki wykańczającej. Rozróżniamy dwie metody szlifowania tych powierzchni:

1- uchwytową, tzw. szlifowanie w kłach lub w uchwycie - zwaną też metodą szlifowania kłowego,

2- szlifowanie bezkłowe, tzn. bezuchwytowe,

W każdej z tych metod można rozróżnić kilka odmian

1 -Szlifowanie uchwytowe (kłowe)

I tak w metodzie „szlifowania kłowego" mamy następujące odmiany:

- zwykłe szlifowanie wzdłużne (tj. przy posuwie wzdłużnym) z wielokrotnym małym dosuwem ściernicy i dość znacznym posuwem osiowym (rys. 4.02a,b),

Szlifowanie wzdłużne stosuje się do obróbki długich powierzchni. Tą samą ściernicą można szlifować przedmioty o różnych średnicach. Przy tej odmianie szlifowania naddatek usuwa się w szeregu przejść, przy czym dosuw ściernicy, który następuje w punktach zwrotnych ruchu wzdłużnego, stołu lub ściernicy, wynosi około 2-3 mu. W zależności od konstrukcji obrabiarki, ruch wzdłużny wykonuje obrabiany przedmiot zamocowany na stole obrabiarki (rys. 4.02a) lub ściernica (rys. 4.02b). Posuw osiowy z wyjątkiem ostatniego przejścia, które wykonuje się bez dosuwu ściernicy (tzw. wyiskrzenie) powinien wynosić 1/2 -2/3 szerokości ściernicy. Przy posuwach większych tępią się nadmiernie ziarna w środku ściernicy, a przy mniejszych na jej bokach. Odmianę tę stosuje się w zasadzie do tzw. wałków gładkich. Stosowanie jej do wałków stopniowanych powoduje trudności związane z ustawianiem zderzaków. Poza tym w całej partii wałków powinny być jednakowo nakiełkowane.