43861

Etapy rozszerzania WE

Możliwość rozszerzenia Wspólnot Europejskich jest przewidziana w powołujących je do życia traktatach. W praktyce, proces przyjmowania nowych członków był zwykle dość trudny i wymagał czasu.

Wielka Brytania podejmowała dwukrotnie nieudane próby przystąpienia do Wspólnot Europejskich - w 1961 r.i w 1967. Ostatecznie uzyskała ona akces dopiero z początkiem 1973 r., razem z Danią i Irlandią, na mocy podpisanych układów przystąpieniowych z 22 stycznia 1972 r. Było to tzw. pierwsze rozszerzenie Wspólnot Europejskich. Norwegia, która również wynegocjowała taki układ, nie weszła do Wspólnot Europejskich z powodu negatywnego wyniku krajowego referendum.

Jako kolejne europejskie państwo, o akces do WE zaczęła w 1975 roku ubiegać się Grecja. Stosowny traktat podpisano 28 maja 1979 r, a wszedł on w życie 1 stycznia 1981 r. Następnymi kandydatami do członkostwa były Hiszpania i Portugalia Traktaty o przystąpieniu zawarto z nimi 12 czerwca 1985 r., a nabrały one mocy obowiązującej 1 stycznia 1986 r. Koleina runda rozszerzenia Wspólnot Europejskich (lub Unii Europejskiej - zgodnie z terminologią obowiązującego już w^rówczas traktatu z Maastricht) objęła Austrię, Finlandię i Szwecję. Stosowne traktaty zostały podpisane 1 lutego 1994 r, a wzeszły w życie 1 stycznia 1995 r. Norwegia, negocjująca członkostwa razem z trzema wspomnianymi krajami, po raz drugi w liistorii zrezygnowała z przystąpienia do UE na skutek wyniku referendum.

W rezultacie stopniowego rozszerzania listy czlonków\ zainteresowanie Wspólnot Europejskich zwróciło się znacznie bardziej niż pierwotnie w stronę południa, a następnie - północy europejskiego kontynentu. W miarę jednolita struktura Wspólnot, składających się początkowa z krajów rozwiniętych uległa zróżnicowaniu wraz z przystąpieniem znacznie uboższych państw południowych i Irlandii. Skłoniło to z czasem Wspólnoty do przyjęcia polityki mającej na celu wspieranie rozwoju uboższych regionów i krajów, w oparciu o zasadę solidarności.