46007

redagowaną przez Jean Epsteina oraz pierwszym dziennikiem Le Journal de Paris (1777), wniosła olbrzymi wkład to tej debaty. Ponadto stymulowały ją broszury, a później periodyki, które brały aktywny udział w życiu politycznym przed rewolucją w 1789r., ta z kolei oznaczała narodziny prasy jako powszechnego narzędzia walki i propagandy politycznej.

Francuzi bardzo szybko zdali sobie sprawę z tego, że należy udokumentować i utrwalić historię czasopism. Pierwszym prekursorem tej myśli stał się Pierr Bayle, filozof doby Oświecenia. Zaczął ją realizować Francosi Camusat, a później już w wieku XIX kontynuował ją Eugene Hatin, pierwszy z wybitnych francuskich historyków prasy i dziennikarstwa.

Powstawały także problemy z zakresu wolności wypowiedzi drukowanych. Określenie cech i zadań twórców czasopism dokonał Wolter w swoje pracy z 173 lr.. Uważał, że powinni to być ludzie o wysokim poziomie moralnym, głębokiej i wszechstronnej wiedzy, obdarzeni talentem pisarskim, znający języki obce.

Przed rewolucją 1789r., we Francji zastanawiano się nad zakresem wolności druku (później gazet i czasopism), funkcją prasy i metodami ograniczania jej wolności.

Znani myślicieli pochłonięci to kwestią to:

>    John Milton, w broszurze z 1643r., wykazał, że wolność drukowania stanowi naturalne, podstawowe prawo człowieka i nie może być traktowane jako dar władzy,

>    Francuscy myśliciele zastanawiali się nad pogodzeniem potrzeby wolności druku z zabezpieczeniem interesów zborowych i jednostkowych. Odrzucano cenzurę prewencyjną, jednak dostrzegano też negatywne skutki całkowitej swobody.

>    CIl Lamoignon de Malesherbes, jeden z ministrów Ludwika XVI opublikował w 1759r. pracę, która jako pierwsza była studium zasad wolność druku. Wskazywał na zalety (możliwość publicznej debaty, ścieranie poglądów może doprowadzić do prawdy, władza państwowa może orientować się w nastrój ach i potrzebach rządzonych) oraz na ograniczenie ze strony państwa (uniemożliwianie druku dzieł przeciwnych dobrym obyczajom, religii i porządkowi).

>    Markiz de Condorcet ogłosił w 1776r. rozprawę, w której opowiedział się za pełną wolnością druku, bo jej ograniczenia przyczyniają się do zwiększenia się popularności autora tekstu i zwiększenia tym samym liczby czytelników. Bronił też prawa do krytykowania osób pełniących funkcje publiczne oraz instytucji państwowych.

>    Zarysowały się dwie koncepcje wolności druku: pełnej i ograniczonej.

>    Thiebault opowiedział się w swojej rozprawie z 1788r. za ograniczeniem wolności druku i publikacji periodycznych. Każdy może głosić swoje poglądy, na własne ryzyko, dając państwu odpowiednią gwarancję, czyli kaucję pieniężną. Propagował definiowanie przestępstw druku. Thiebault cenił rolę czasopism, uważał, że ich podwoje powinny być zamknięte dla ludzi nieodpowiednich.

Mirebeau, w broszurze z 1788r., bronił pełnej swobody, uważał ją za podstawową, ale twierdził, że należy karać przestępstwa popełnione drukiem. „Wolność ta przypomina cudowną włócznię, która jako jedna jedyna potrafi leczyć rany zadane swoim ostrzem”. Od tej pory historię teorii prasy i jej wolności zaczęły tworzyć coraz liczniejsze rzesze polityków, chcący dostosować prasę do norm życia społ.. Pełnej wolności prasy bronił Robespierre i Ra ba ud Saint - Etienne.

>    Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela, uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe 26 VIII 1789 w artykule XI głosiła: Swobodne wyrażanie, myśli i opinii jest jednym z najcenniejszych praw człowieka. Każdy obywatel może mówić, pisać, drukować swobodnie z wyjątkiem przypadków gdy nadużywa tej wolności w sposób określony prawem.

2