46375

*    Madryt 1995 ■) Komisja została zobowiązana do przygotowania opinii o państwach kandydujących, aby można było podjącf decyzje o rozpoczęciu negocjacji. Do państw przesłano pytania odnośnie 23 dziedzin, na które odpowiedzi umożliwiały Komisji ocenę stanu rozwoju kraju. W lipcu 1996 kraje kandydujące przesłały swoje odpowiedzi.

*    Agenda 2000 (1997, J. San ter) pakiet reform, który zawierał dwie podstawowe grupy zagadnień:

podjęcie rokowali z krajami EŚiW o przystąpieniu do UE(Czechy, Cypr. Estonia, Polska. Słowenia i Węgry);

propozycje reform dot funkcjonowania Unii - średnioterminowe finansowanie Wspólnoty, reforma polityki rolnej oraz przedłużenie działania funduszy strukturalnych i funduszu kohezyjnego Agenda zawierała także opinię (avis) KE o każdym państwie kandydującym, które stały się podstawą do decyzji

Rady Europejskiej o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych.

*    Szczyt w Luksemburgu (1997) -> KE zarekomendowała grupę państw, które mogą podjąć negocjację w marcu 1998 roku. Fazę właściwych negocjacji poprzedził tzw. sceemng. czyli przegląd prawa krajowego pod kątem zgodności z prawe UE.

*    Partnerstwo dla członkostwa (1998) oraz Mapy Drogowe -> pomoc w dostosowaniu prawa krajowego do unijnego, wsparcie finansowe; ustalono kierunki dostosowali do standardów unijnych.

*    31 marca 1998 formalne otwarcie negocjacji z Węgrami. Polską, Czechami, Estonią, Słowenią i Cyprem. Negocjacje miały doprowadzić do tego, że kandydaci przyjmą na siebie obowiązki i prawa wynikające z członkostwa, a już po jego uzyskaniu będą wdrażać, stosować i przestrzegać dorobku prawnego Wspólnoty, zaznaczono możliwość zastosowania procesów przejściowych w niektórych dziedzinach. W 1999 roku zamknięto pierwsze obszar negocjacyjne z niektórymi państwami.

*    Szczyt w Helsinkach (1999) -> zarekomendowano kolejną grupę, z która można otworzyć negocjacje. Litwa. Łotwa. Słowacja. Malta, Ruminiia i Bułgaria; negocjacje rozpoczęły się w 2000 roku.

*    Traktat Nicejski (2000) -> reformy pozwalające na rozszerzenie, określono nowy podział głosów w instytucjach unijnych

*    Szczyt w Goeteborgu (2001) -> po raz pierwszy zdecydowanie określono datę przystąpienia nowych państw na 2004 rok; następnym krokiem było przygotowanie przez Komisję Dokumentu Strategicznego (zarekomendowano zakończenie negocjacji z 10 państwami - ten dokument już poddawał pod wątpliwość możliwość przyjęcia w najbliższym czasie Bułgarii i Rumunii).

*    Szczyt w Kopenhadze (2002) oficjalne zakończenie negocjacji z 10 państwami; podpisano deklarację jedna Europa, decyzje o wydatkach

*    Traktat akcesyjny (Ateny 2003) podstawa prawna członkostwa w UE. a właściwe rozszerzenie nastąpiło po jego ratyfikacji przez państwa członkowskie - 1 maja 2004

*    Rumunia i Bułgaria pomimo znacznych postępów w obu krajach, zauważono medociągnięcia, zwłaszcza w sferze wymiaru sprawiedliwości oraz korupcji, dlatego paiistwa pozostały poza UE. jednak nadal wyrażano chęć ich przyjęcia najbliższym czasie; negocjacje formalnie zamkiuęto w 2004 roku. a traktat akcesyjny podpisano w 2005. ostatecznie paiistwa stały się członkami UE w 2007 roku.

Od czasu podpisania Układów Europejskich trwały dyskusje między zwolennikami a przeciwnikami rozszerzenia UE. Należało stawić czoło wielu problemom instytucjonalnym, gospodarczym oraz politycznym. Dostosowanie struktury organizacyjne UE do rozszerzenia udało się rozwiązać Traktatem Nicejskim. Wskazywano również na niski rozwój państw Europy ŚiW, co wiązało się z dużymi kosztami dla członków UE Także napływ pracowników z tych terenów, związany z otwarciem rynków budził ińepokój. Największymi orędownikami rozszerzenia były Niemcy oraz kraje skandynawskie. Natomiast największe obiekcje płynęły ze strony państw Morza Śródziemnego, które obawiały się utraty środków z budżetu UE

Ostatecznie rozszerzenie przyniosło zarówno korzyści dla starej piętnastki, jak i dla nowych państw. Rozszerzenie wpłynęło pozytywnie na wzrost gospodarczy całej wspólnoty i wymianę handlową. Wzrósł eksport z państw starej Piętnastki do krajów nowej Unii. Nowi członkowie po rozszerzeniu zaczęli przyciągać zagranicznych inwestorów. Nie sprawdziły się pesymistyczne przewidywania o masowym napływie tanich pracowników ze Wschodu. Krajom, które otworzyły rynki pracy przybyło problemów, ale bilans jest pozytywny.