53000

Prawo kaduka - w myśl tego prawa spadki przeznaczone dla osób żyjących w stanie bezżennym oraz dla osób nie posiadających dzieci przypadały tym, którzy przyczynili się do prokreacji nowych obywateli rzymskich.

Na rzeczach należących do spadku nabytego przez kilku dziedziców powstawała współwłasność. Wierzytelności spadkowe przypadały poszczególnym dziedzicom proporcjonalnie do ich udziału w spadku, w takim samym stopniu odpowiadali oni za długi spadkowe.

Jeśli do podziału spadku chciał przystąpić dziedzic, który za życia spadkodawcy otrzymał część jego majątku winien od do masy spadkowej dołączyć własny majątek. Obowiązek ten istniał tylko przy dziedziczeniu beztestamentowym, chyba że testator od obowiązku tego udzielił wyraźnej dyspensy.

Sukcesja uniwersalna - z jej istoty wynika, iż po nabyciu spadku majątek spadkowy zlewa się w jedną całość z majątkiem dziedzica. Długi spadkowe stają się długami dziedzica, a odpowiada on za nie nie tylko majątkiem odziedziczonym , lecz również majątkiem własnym. Mogło się to okazać niekorzystne dla wierzycieli spadkodawcy. Chroniąc ich interesy pretor już w okresie klasycznym wprowadził tzw. beneficjum separationis. Z jego mocy odłączono od majątku dziedzica majątek spadkodawcy i z niego w pierwszej kolejności zaspokajano wierzycieli spadkodawcy.

Dobrodziejstwo inwentarza - wprowadził je Justynian chroniąc interesy samego dziedzica przed szkodą nabytą wynikłą z nabycia spadku nadmiernie obciążonego długami. Dziedzic korzystając z tego musiał w określonym terminie, przy udziale świadków u notariusza sporządzić spis spadku i wtedy odpowiadał za długi spadkowe tylko tymi przedmiotami które zostały ujęte w spisie.

Powództwo szczegółowe - wnosił je dziedzic tylko przeciw tym osobom, które nie kwestionowały jego prawa do spadku lecz wnosiły spór o pojedynczy stosunek prawny.