Racje Kreona:
* jako władca osłabionego strasznymi klęskami miasta (pustoszenie Teb przez Sfinksa, zdziesiątkowanie mieszkańców przez zarazę, najazd króla Adrastosa) uważa, że musi wzmocnić władzę królewską;
* hańbiąc zwłoki Polinejkesa chce pokazać, jak bezwzględnie będzie postępował wobec zdrajców ojczyzny. Według niego, Polinejkes, najeżdżając na Teby popełnił czyn niewybaczalny i nie może zostać potraktowany tak samo jak jego brat, który bronił miasta;
* jest sprawiedliwy - nie zmienia swego rozkazu nawet wówczas, gdy okazuje się. iż zwłoki Polinejkesa pogrzebała Antygona - siostrzenica Kreona i narzeczona jego syna;
* kieruje się dobrem państwa - pragnie wzmocnić je i w ten sposób zabezpieczyć przed kolejnymi najazdami obcych władców;
* ważniejsze dla niego są prawa ziemskie;
* kieruje się rozsądkiem, rozumem, odrzucając - w imię dobra kraju - wszelkie sentymenty.
Racje Antygony:
* kieruje się miłością do brata; od rozumu i rozsądku ważniejsze są dla niej uczucia;
* wie, że zgodnie z prawami boskimi człowiek, którego zwłoki nie zostały pogrzebane, nigdy nie dostanie się do krainy zmarłych, a jego dusza będzie się wiecznie błąkać;
* według niej, grzebanie zmarłych jest obowiązkiem żyjących;
* nad prawa ziemskie przedkłada prawa boskie - „święte prawa boże, które są wieczne i trwają od wieków";
* kieruje się również dobrem państwa - niewypełnienie obowiązku wobec zmarłego, a więc sprzeniewierzenie się prawom boskim, mogłoby sprowadzić na Teby krwiożercze Erynie, boginie zemsty;
* jest konsekwentna w swym działaniu, nie zmienia swej decyzji nawet wtedy, gdy wie, iż przypłacić ją może życiem.
Racje bohaterów nieuchronnie prowadzą do katastrofy: Antygona przyśpiesza swoją śmierć, a Kreon traci syna, Hajmona i żonę, Eurydykę.
Wprawdzie później, pod wpływem argumentów wróżbity Tejrezjasza, Kreon każe uwolnić księżnę tebańska, ale już popełniła ona samobójstwo.
Tak więc konflikt tragiczny dramatu zakończył się klęską Antygony i Kreona (zgodnie z antyczną wizją świata, z Fatum).
Kult zmarłych :
Stare prawo nakazywało cześć dla zmarłych. Nakaz ich grzebania obowiązywał nie tylko krewnych, ale i ludzi całkiem im obojętnym. Z drugiej strony stare prawo mówiło, że najważniejszą więzią jest więź rodzinna i ona musi być przede wszystkim zachowana - wszystkie inne wspólnoty i ich interesy: plemię, państwo - są na dalszym planie. Nikt nie ma prawa zabraniać siostrze oddania pośmiertnych posług zwłokom brata, nawet jeżeli brat ten był zdrajcą własnego kraju. Ciało zmarłego budziło u bogów niebiańskich odrazę, a dusza jego nie mogła dostać się do podziemia. Te racje Antygeny stały się motywacją jej buntu przeciwko władcy, który wydał zakaz grzebania zwłok Polinejkesa.
Kreon jako prawowity władca Teb (po śmierci synów Edypa, jako brat ich matki, a więc najbliższy i przy tym najstarszy krewny spośród mężczyzn, odziedziczył po nich tron) wydał zakaz grzebania i opłakiwania zwłok Polinejkesa, wychodząc ze słusznego skądinąd założenia, że Polinejkes jako sprowadzający wroga na miasto ojczyste, a więc jako zdrajca ojczyzny, winien być ukarany. Skoro obaj bracia, i ten, który ojczyzny bronił, i ten, który ją zdradził, polegli, nie mogą być traktowani jednakowo: Eteoklesowi przysługiwały honory, których nie mógł dostąpić Polinejkes.
Na czym polega tragizm Antygeny - bohaterki tragedii Sofoklesa?
Antygona musi dokonać wyboru miedzy dwoma racjami, z których obie są równie ważne i sprzeczne ze sobą. Jako kochająca siostra, wierna prawu boskiemu, czuje się zobowiązana do pochowania i uczczenia zwłok brata Polinejkesa. Jeśli tego nie uczyni, nie tylko ciało zmarłego zostanie pohańbione, lecz wg wierzeń religijnych Greków dusza Polinejka nie zazna spokoju. Z kolei, z drugiej strony Antygona wejdzie w konflikt z prawem państwowym, gdyż Kreon zabronił pod karą śmierci pochować Polinejkesa, uznając go za zdrajcę. Wybierając pomiędzy posłuszeństwem prawu boskiemu a rozkazowi królewskiemu, Antygona wybierze, zgodnie ze swoim sumieniem, prawo boskie i wypełni obowiązki siostry, kochającej zmarłego brata. Poniesie za to śmierć.