Z A D A N I E I, ver. PL
Wybrałem:
Szmajke A. (1998). Self-handicapping as a tactic of impression management; is it effective?, Polish Psychological Bulletin, 29 (3), 165-179.
Strona formalna
Charakterystyczne cechy stylu:
wyrażenia formalne/oficjalne
brak wyrażeń kolokwialnych/potocznych
pełne formy czasownikowe (na przykład: „I am” zamiast: „I'm”)
Sposób, w jaki autor odnosi się do naukowców
Nauka jest autoryzowana. Wobec czego, za każdym razem kiedy autor odnosi się do naukowca (nawet do samego siebie) lub do badań, jakie dany naukowiec przeprowadził, umieszcza jego nazwisko razem z rokiem publikacji (danych słów) w nawiasie, na końcu zdania. Ponad to czytelnik może znaleźć więcej informacji na temat danego odniesienia w „Literaturze cytowanej”- ostatniej części artykułu. Autor może się zgadzać lub nie zgadzać z naukowcem, do którego się odnosi, lecz zawsze musi pamiętać o tym szczególnym sposobie autoryzacji.
Struktura narracji/wywodu
Już na pierwszy rzut oka widać, że artykuł jest bardzo dobrze zorganizowany. Tuż pod tytułem znajduje się jego streszczenie, po czym występują kolejne części artykułu w następującej kolejności: „Problem”, „Metoda”, „Wyniki”, „Dyskusja”, „Literatura cytowana”. Warto wspomnieć, iż taka konstrukcja jest charakterystyczna dla artykułów naukowych.
Treść
3.1. Zrozumieć wstęp
a)Słownictwo:
-Wrażenie - niejasne lub nie do końca zanalizowane poznanie, sąd lub reakcja.
-Kierowanie wrażeniem - zachowanie skierowane w celu uzyskania określonych reakcji lub odpowiedzi, np. strategie ukazywania siebie w pozytywny sposób.
-Osobowość - charakterystyczny, względnie stały sposób reagowania jednostki na środowisko społeczno - przyrodnicze, a także sposób wchodzenia z nim w interakcje.
-Depresja - emocjonalny stan rozciągający się od relatywnie subtelnego obniżenia samooceny do ekstremalnej rozpaczy; towarzyszy mu zwykle utrata krewnego, bezsenność, utrata apetytu, trudności w koncentracji i podejmowaniu decyzji.
-Niepokój/ostry lęk (anxiety) - nieustępliwe i nieprzyjemne uczucie strachu, lęku, napięcia, klęski. Kiedy strach jest reakcją na wyraźne, obecne niebezpieczeństwo, niepokój jest często reakcją na niezdefiniowane lub nieznane zagrożenie, które może być wynikiem wewnętrznych konfliktów, poczucia braku bezpieczeństwa, zakazanych myśli. W obu przypadkach (strachu i niepokoju) ciało mobilizuje się aby stawić czoło zagrożeniu - muskuły się napinają, człowiek szybciej zaczyna oddychać, a jego serce bije gwałtowniej.
-Atrybucje - wyjaśnienie przyczyn swojego bądź cudzego zachowania oraz odpowiedzialności za dane zachowanie tworzone przez świadka tego zachowania.
-Deprywacja - niedobrowolny brak czegoś pożądanego, np. jedzenia, bodźców sensorycznych.
-Skala ASO - 25cio elementowy instrument (stworzony przez Szmajkego, Świątnickiego i Cronbacha, na podstawie skali SHS Jonesa i Rhodewalta) służący do mierzenia indywidualnej tendencji do samoutrudniania.
b)Autor odnosi się do m.in. do badań:
1.Rhodewalt F., Morf C., Hazlett S., & Fairfield M. (1991), Self-handicapping: The role of discounting and augmentation in the preservation of self-esteem, Journal of Personality and Social Psychology, 61, 397-416.
Dwa badania skierowane na określenie wpływu samoutrudniania na atrybucje umiejętności i samoocenę.
2. Shepperd J. A. & Arkin R.M. (1991). Behavioral other-enhancement: Strategically obscuring the link between performance and evaluation. Journal of Personality and Social Psychology, 60, 79-88.
W dwóch badaniach była sprawdzana strategia podobna do samoutrudniania, w której osoby wolały porównywać wystąpienie innych z lepszym możliwym wystąpieniem niż gorzej oceniać swoje wystąpienie.
3. Luginbuhl J., & Palmer R. (1991). Impression management aspects of self-handicapping: Positive and negative effects, Personality and Social Psychology Bulletin, 17, 655-662.
Eksperyment przeprowadzony przez prof. Szmajke wzorował się na tym eksperymencie. Porównywano w nim wpływ informacji o samoutrudnianiu na spostrzeganie zdolności, predykcję przyszłych wyników etc. w warunkach wymuszonego instrukcją porównania z tym postrzeganiem bez wymuszania takiego porównania.
3.2. Wciąż niejasne terminy/pojęcia
Skala ASO - jak wygląda?
3.3. Odpowiedzi na pytania kontrolne
Główne hipotezy autora.
Osoby proszone o przewidzenie przyszłych wyników aktorów stosujących samoutrudnianie - nie będących zmuszanymi przez instrukcję do porównania tych rezultatów z hipotetycznymi wynikami, jakie osiągnęliby bez samoutrudniania - nie będą oczekiwać lepszych wyników w porównaniu z uczestnikami oceniających aktorów nie stosujących samoutrudniania.
Osoby, które w ten sposób przewidują, zmuszając się do porównania osiągnięć aktorów stosujących samoutrudnianie z ich (hipotetycznymi) rezultatami uzyskanymi bez używania tej taktyki, będą formułować bardziej korzystne predykcje niż osoby polegające jedynie na przyszłych wynikach aktorów nie stosujących samoutrudniania.
Powód, dla którego autor postawił taką a nie inną hipotezę.
Do postawienia takiej, a nie innej hipotezy doprowadziły autora wyniki badań innych naukowców o podobnej tematyce. Najważniejsze są oczywiście badania przeprowadzone przez Luginbuhla i Palmera (1991). Dodatkowo autor opierał się również na wynikach własnych badań z lat 1996 i 1997. Wyniki te zasiały w prof. Szmajke pewną ciekawość, która była (jak przypuszczam) bezpośrednią przyczyną postawienia określonych hipotez. Jednakże Szmajke chciał również przekonać się czy większy efekt wpływu samoutrudniania na opinie otrzymywane przez aktora w badaniu Luginbuhla i Palmera były spowodowane przez to, że sposób ich badania wprowadzał (w sposób ukryty) wewnątrzosobniczą zmienną, a nie przez to, że informacje na temat zdarzenia były przekazane bardziej bezpośrednio i może bardziej angażowały obserwatora.
Pytania, których odpowiedzi mają służyć weryfikacji hipotezy.
Czy samoutrudnianie jest efektywną taktyką kierowania wrażeniem?
Jakie czynniki mają wpływ na tę efektywność?
Co i o czym będziemy wiedzieli jeśli hipoteza się (nie)potwierdzi.
Autor stara się dowiedzieć w jakich okolicznościach samoutrudnianie jest efektywną taktyką kierowania wrażeniem, a kiedy nie? Wobec tego, moglibyśmy przypuszczać, że główną hipotezą całego artykułu jest zdanie: Samoutrudnianie jest efektywną taktyką kierowania wrażeniem. W takim wypadku jeżeli główna hipoteza się potwierdzi mogłoby to oznaczać, że samoutrudnianie jest skutecznym narzędziem kierowania wrażeniem. Jeśli się ta hipoteza się nie potwierdzi moglibyśmy z tego wysnuć wniosek, iż samoutrudnianie nie odgrywa żadnej roli w kierowaniu wrażeniem. W każdym razie dowiemy się czegoś na temat człowieka - czy kieruje on wrażeniem innych poprzez samoutrudnianie, czy też nie wywiera to na innych żadnego znaczącego wpływu?
Lecz jeśli skoncentrujemy się jedynie na wstępie tego artykułu (co właściwie było moim zadaniem) przekonamy się, iż zawarte są w nim dwie bardzo konkretne hipotezy, które zostały już przeze mnie wymienione w punkcie: „Główne hipotezy”. Jeśli one się nie potwierdzą będziemy mogli wnioskować, że instrukcje zmuszające nas do dokonania porównań nie wywierają na nas żadnego wpływu. Natomiast jeśli się potwierdzą to będzie to dla nas informacja o tym, że te instrukcje jednak wywierają na nas pewien wpływ (w tym kontekście mają znaczenie).
Pytanie, na które eksperyment może pomóc odpowiedzieć.
Czy samoutrudnienie jest korzystne dla samoutrudniającego pod względem społecznym?
Ogólne pytanie, którego eksperyment jest częścią.
Czy szkodząc sobie jesteśmy postrzegani bardziej przychylnie przez innych?
Jeszcze ogólniejsze pytanie, którego eksperyment jest częścią.
Czy działając na siebie w określony sposób jesteśmy w stanie zmienić cudze zdanie o nas samych?
Jeszcze bardziej podstawowego pytania, którego eksperyment jest częścią.
Czy człowiek jest w stanie kierować wrażeniem innego człowieka?
3.4. Tytuł
Tytuł zawiera informacje o temacie przewodnim całego artykułu. Sugeruje też ogólne pytanie, któremu ma służyć cały artykuł: ”Czy samoutrudnianie jest efektywne jako taktyka kierowania wrażeniem?”. Z początku uznałem, że ten tytuł jest jakby myślą, która była nijako kamieniem węgielnym całego przedsięwzięcia. Jednakże po namyśle, gdyby się tak dokładniej przyjrzeć treści artykułu (zwłaszcza konkretnym hipotezom stawianym przez autora i ich genezie) moglibyśmy powiedzieć, że ten tytuł odgrywa raczej rolę dobrej reklamy.
Moim zdaniem ten tytuł nie może pełnić funkcji streszczenia artykułu, gdyż nie odnosi się on ani do metody, ani procedury, ani wyników, ani dyskusji...
Proponowałbym lekką modyfikację tytułu:
„Istotne czynniki wpływu samoutrudniania na kierowanie wrażeniem”
lub:
„Kiedy samoutrudnianie jest efektywną taktyką kierowania wrażeniem?”
Uważam bowiem, że te tytuły, które nie są dłuższe niż oryginalny, są byłyby bardziej konkretne i przekazywałyby więcej informacji na temat treści artykułu. Chciałbym jednak podkreślić, że są to jedynie moje opinie - studenta pierwszego roku, który stara się wykonać swoje zadanie.
Wykonał:
Stanisław Just
.......................