Z A D A N I E I, ver.PL
Wybrałem:
Szmajke A. (1998). Self-handicapping as a tactic of impression management; is it effective?, Polish Psychological Bulletin, 29 (3), 165-179.
Strona formalna
Charakterystyczne cechy stylu:
wyrażenia formalne/oficjalne
brak wyrażeń kolokwialnych/potocznych
pełne formy czasownikowe (na przykład: „I am” zamiast: „I'm”)
Sposób, w jaki autor odnosi się do naukowców
Nauka jest autoryzowana. Wobec czego, za każdym razem kiedy autor odnosi się do naukowca (nawet samego siebie) lub do badań, jakie dany naukowiec przeprowadził, umieszcza jego nazwisko razem z rokiem publikacji (danych słów) w nawiasie, na końcu zdania. Ponad to czytelnik może znaleźć więcej informacji na temat danego odniesienia w „Literaturze cytowanej”- ostatniej części artykułu. Autor może się zgadzać bądź nie z naukowcem, do którego się odnosi, lecz zawsze musi pamiętać o tym szczególnym sposobie autoryzacji.
Struktura narracji/wywodu
Już na pierwszy rzut oka widać, że artykuł jest bardzo dobrze zorganizowany. Tuż pod tytułem znajduje się streszczenie całego artykułu. Po czym występują kolejne jego części w następującej kolejności: „Problem”, „Metoda”, „Wyniki”, „Dyskusja”, „Literatura cytowana”. Warto wspomnieć, iż taka konstrukcja jest charakterystyczna dla artykułów naukowych.
Treść
3.1. Zrozumieć wstęp
-samoutrudnianie...
- utrzymanie samoszacunku ...
-samoocena...
-wrażenie...
-osobowość...
-obrona własnego “ja”...
-depresja...
-ostry lęk/niepokój...
-atrybucje...
-deprywacja- ...
-kwestionariusz...
+badania bądź słowa naukowców, do których autor się odnosi
3.2. Wciąż niejasne terminy/pojęcia
Brak.
3.3. Odpowiedzi na pytania kontrolne
Główne hipotezy autora.
Samoutrudnianie jest efektywną taktyką kierowania wrażeniem
Osoby proszone o przewidzenie przyszłych wyników aktorów stosujących samoutrudnianie - nie będących zmuszanymi przez instrukcję do porównania tych rezultatów z hipotetycznymi wynikami, jakie osiągnęliby bez samoutrudniania - nie będą oczekiwać lepszych wyników w porównaniu z uczestnikami oceniających aktorów nie stosujących samoutrudniania.
Osoby, które w ten sposób przewidują, zmuszając się do porównania osiągnięć aktorów stosujących samoutrudnianie z ich (hipotetycznymi) rezultatami uzyskanymi bez używania tej taktyki, będą formułować bardziej korzystne predykcje niż osoby polegające jedynie na przyszłych wynikach aktorów nie stosujących samoutrudniania.
Obserwator sam (nie)będąc osobą, która stosuje samoutrudnianie wywiera istotny wpływ na wydawaną przez siebie ocenę aktora.
Powód, dla którego autor postawił taką a nie inną hipotezę.
Do postawienia takiej, a nie innej hipotezy doprowadziły autora wyniki badań innych naukowców o podobnej tematyce, takich jak np. Snyder, Decker, Luginbuhl, Palmer. Dodatkowo autor opierał się również na wynikach indywidualnych badań z lat 1996 i 1997. Wyniki te zasiały w prof. Szmajke pewną ciekawość, która była (jak przypuszczam) bezpośrednią przyczyną postawienia określonych hipotez.
Pytania, których odpowiedzi mają służyć weryfikacji hipotezy
Czy samoutrudnianie jest efektywną taktyką kierowania wrażeniem?
Jakie czynniki mają wpływ na tę efektywność?
Co i o czym będziemy wiedzieli jeśli hipoteza się (nie)potwierdzi.
Jeżeli główna hipoteza się potwierdzi mogłoby to oznaczać, że samoutrudnianie jest skutecznym narzędziem kierowania wrażeniem. Jeśli się ta hipoteza się nie potwierdzi moglibyśmy z tego wysnuć wniosek, iż samoutrudnianie nie odgrywa żadnej roli w kierowaniu wrażeniem. W każdym razie dowiemy się czegoś na temat człowieka - czy kieruje on wrażeniem innych poprzez samoutrudnianie, czy też nie wywiera to na innych żadnego znaczącego wpływu?
Pytanie, na które eksperyment może pomóc odpowiedzieć.
Czy samoutrudnienie jest korzystne dla samoutrudniającego pod względem społecznym?
Ogólne pytanie, którego eksperyment jest częścią.
Czy szkodząc sobie jesteśmy postrzegani bardziej przychylnie przez innych?
Jeszcze ogólniejsze pytanie, którego eksperyment jest częścią.
Czy działając na siebie w określony sposób jesteśmy w stanie zmienić cudze zdanie o nas samych?
Jeszcze bardziej podstawowego pytania, którego eksperyment jest częścią.
Czy człowiek jest w stanie kierować wrażeniem innego człowieka?
3.4. Tytuł
Tytuł zawiera informacje o temacie przewodnim całego artykułu. Sugeruje też pytanie, któremu ma służyć sprawdzenie głównej hipotezy: ”Czy samoutrudnianie jest efektywne jako taktyka kierowania wrażeniem?”. Moim zdaniem, ten tytuł jest jakby myślą, która była nijako kamieniem węgielnym całego przedsięwzięcia.
Jednakże wydaje mi się, że ten tytuł nie może pełnić funkcji streszczenia artykułu, gdyż nie odnosi się on ani do metody, ani procedury, ani wyników, ani dyskusji...
Proponowałbym lekką modyfikację tytułu:
„Istotne czynniki wpływu samoutrudniania na kierowanie wrażeniem”
lub:
„Kiedy samoutrudnianie jest efektywną taktyką kierowania wrażeniem?”
Uważam bowiem, że te tytuły, które nie są dłuższe niż oryginalny, są byłyby bardziej konkretne i przekazywałyby więcej informacji na temat treści artykułu.
Wykonał:
Stanisław Just
.......................