Ręka szponiasta wynika z dysfunkcji mięśni międzykostnych ręki.
Normalnie mięsnie międzykostne dłoniowe i grzbietowe zginają stawy między…
Uszkodzenie nerwu łokciowego stawy te będą w przeciwnym ułożeniu - śródręczno paliczkowe wyprostowane, a międzypaliczkowe zgięte.
Nerw promieniowy - najsilniejszy nerw splotu ramiennego, a że powstał z części tylnej trzech pni, a więc z pęczka tylnego, zawiera wszystkie neurom ery splotu ramiennego (c5-th1).
Nerw promieniowy wychodzi z jamy pachowej owijając się spiralnie w bruździe nerwy promieniowego kości ramiennej. W tym przebiegu graniczy z trzema Glowami mięśnia trójgłowego i jego unerwia. Z komory prostowników dostaje się do komory zginaczy ramienia po uprzednim przebiciu bruzdy międzymięśniowej bocznej ramienia. W dole łokciowym nerw promieniowy układa się bocznie do nerwu pośrodkowego na mięśniu odwracaczu, gdzie dzieli się na gałąź powierzchowną i głęboką.
Gałąź powierzchowna jest wyłącznie czuciowa. Biegnie z naczyniami promieniowymi wzdłuż mięśnia zginacza promieniowego nadgarstka, krzyżuje powierzchownie tabakierkę anatomiczną. Unerwia połowę powierzchowną ręki bez paliczków dystalnych.
Gałąź głęboka perforuje mięsień odwracacz, a następnie rozkrzewia się w prostownikach tylnych i bocznych przedramienia gdzie je zaopatruje.
Nie unerwia żadnych mięśni na ręku!
Objawem uszkodzenia mięśnia promieniowego jest ręka opadająca (manus pendulus), wynika z faktu, że wszystkie prostowniki przedramienia podążające na grzbiet ręki są porażone. Nie może nastąpić flexio dorsalis.
Podsumowanie unerwienia ruchowego części wolnej kończyny górnej
Na kończynie górnej mięśnie zginacze są unerwione aż przez trzy nerwy: mięśniowo-skórny dla zginaczy ramienia oraz pośrodkowy i łokciowy dla zginaczy przedramienia i wszystkich mięśni ręki.
Z kolei mięśnie prostowniki kończyny górnej są unerwione (wszystkie) przez nerw promieniowy - jest to dla nich nerw uniwersalny.
Pozostałe dwa nerwy długie to nerw skórny przyśrodkowy ramienia i nerw skórny przyśrodkowy przedramienia, które zaopatrują równoimienną skórę: ramienia albo przedramienia.
CHARAKTERYSTYKA OGÓLNA UKŁADU NACZYNIOWEGO
Budowa serca
Krążenie płucne i systemowe
Krążenie płodowe
Ad1.
Serce jest narządem wydrążonym zbudowanym głównie z mięśnia poprzecznie-prążkowanego typu sercowego. Włókna mięśniowe tworzę tzw. Zespólnię czyli syncytium.
Narząd wydrążony.
Serce leży w śródpiersiu środkowym (mediastinum medium) - ono decyduje o podziale śródpiersia.
Serce przypomina przewrócony ostrosłup, w którym podstawa znajduje się z tyłu, a wierzchołek po stronie lewej i z przodu. Tam gdzie jest koniuszek serca.
Prócz podstawy w sercu wyróżnia się 3 powierzchnie: przednią czyli mostkowo-żebrową, dolną czyli przeponową, powierzchnie boczne czyli płucne (prawa/lewa).
Na uwagę zasługują dwa brzegi: dolny-ostry (Margo acutus?) i lewy-tępy (Margo obtusus?).
Serce składa się z dwóch przedsionków (atrium dextrium et sinistrum) i dwóch komór (ventriculus deuter et sinister) i te granice widać na zewnątrz. Przedsionki od komór oddziela bruzda wieńcowa (sulcus coronarius). A obie komory rozdziela bruzda międzykomorowa przednia (sulcus interventricularis anterior et posteriori).
Serce, podobnie jak naczynia krwionośne, ma trójwarstwową ścianę. Od wewnątrz znajduje się sierdzie (endocardium), część środkowa to mięsień sercowy (miocardium) i najbardziej na zewnątrz znajduje się nasierdzie - epicardium, które odpowiada przydance naczyń (bł. Zewn. Naczyń).
W sercu wyodrębnia się zrąb włóknisty czyli szkielet serca:
Pierścień zastawki trójdzielnej, pierścień zastawki dwudzielnej, pierścień aorty, pierścień pnia płucnego, dwa trójkąty włókniste (prawy i lewy) oraz część błoniasta przegrody międzykomorowej.
Szkielet ten jest niesamowicie istotny. Zadania:
- przyczepiają się zastawki do tych pierścieni włóknistej
- rozdziela zupełnie mięśnie przedsionków od mięśnia komór. Pobudzenia mięśnia przedsionków nie mogą przenosić się na pobudzenia komór. Tym czymś co to robi jest układ bodźcowo przewodzący serca.
Nie używać określenia mięśniówka, bo to żargon, który studentom medycyny nie przystoi!
U ssaków serce jest podzielone na dwie połowy: prawą i lewą, poprzez kompletną przegrodę serca. Przegroda ta w części górnej nazywa się przegrodą międzyprzedsionkową - (septum interatriale), a na poziomie komór, przegrodą międzykomorową (septum interventricular).
Pars membranacea septi - zalicza się do szkieletu serca.
Serce składa się z dwóch różnych pomp:
- Pompa cz. Prawej serca jest pompą objętościową, czyli przeprowadza krew w dużych ilościach, ale pod niskim ciśnieniem. Działając na zasadzie miechów.
- Pompa cz. Lewej serca działa na zasadzie pompy wysokociśnieniowej wyrzucając pod dużym ciśnieniem krew do aorty.
W jednostce czasu przez obie komory przepływa taka sama ilość krwi.
Prawa połowa serca składa się z przedsionka prawego, ujścia przedsionkowo-komorowego prawego z zastawką trójdzielną.
Litera V z szeroko rozwartymi ramionami - z droga napływu i odpływu.
Drogę napływu oddziela grzebień (crista supriventricularis), wał mięśniowy w cz. Górnej komory prawej wywołany przez wpuklającą się doń aortę.
Pompa prawa zasysa krew odtlenowaną z przedsionka prawego (w czasie rozkurczu), by w czasie skurczu przepchnąć ją do pnia płucnego.
Oba przedsionki są zbliżone do kuli, ablo sześcianu z zaokrąglonymi krawędziami. Dodatkowo jeszcze posiadając dodatkowe części zwane uszkami. W przedsionku prawym - uszko prawe i analogicznie z lewym.
W przedsionku prawym w części tylnej znajduje się zatoka żył głównych (sinus venarum cavarum), do której uchodzą obie żyły główne. Górna i dolna. Żyła główna górna i dolna nigdy nie miała zastawki. W okresie płodowym zastawka sierpowata. Żyła główna górna znad przepony, dolna spod przepony.
Krew żylna z serca uchodzi ujściem zatoki wieńcowej. Blisko ujścia żyły głównej dolnej, na tylnej ścianie przedsionka prawego. Część tylna przedsionka prawego, tam gdzie jest zatoka żył głównych (atrium dextrium propium) - właściwym przedsionkiem(?) z gładkim sierdziem. Przeciwieństwem jest część przednia przedsionka, która przedłuża się w uszko prawe) - o sierdziu nierównym (podminowanym przez mięśnie grzebieniaste). Granica między cz. gładką a nierówną przedsionka prawego tworzy grzebień krańcowy - (crista terminalis?).
Droga napływu w komorze prawej jest nierówna, podminowana przez różne beleczki mięśniowe.
Beleczki mięśniowe mogą występować jako takie małe uwypuklenia. Jako mostki, jako mięśnie brodawkowate.
W komorze prawej wyst. 3 m. brodawkowate (nazwy niczym zastawki?):
- przedni
- tylny
- przegrodowy
Beleczka przegrodowo-brzeżna biegnie od przegrody serca do ściany bocznej komory prawej. Siedzi na niej mięsień brodawkowaty przedni oraz tam przebiega układ przewodzący do komory prawej.
Lewa strona serca, lewa połowa składa się z lewego przedsionka, lewego ujścia przedsionkowo komorowego z zastawką dwudzielną czyli mitralną (Mitra to wysoka czapka biskupa, ma dwie części). Drogi napływu i odpływu w kształcie wąskiej litery V. Napływ od odpływu oddziela w komorze lewej płatek przedni zastawki mitralnej.
Podobnie jak w przedsionku prawym część tylna przedsionka lewego jest gładka, stanowiąc tzw. Zatokę żył płucnych. Podczas gdy część przednia wraz z uszkiem lewym jest nierówna poprzez mięśnie grzebieniaste (musculi pectinati). W przedsionku lewym brakuje grzebienia krańcowego, który by podkreślał różnice w ukształtowaniu powierzchni. Zastawka otworu owalnego po stronie lewej jest zastawka otworu owalnego podczas gdy po stronie prawej jest dół owalny.
Droga napływu w komorze lewej jest znacznie bardziej nierówna niż w komorze prawej, a mięśnie brodawkowate występują tylko w liczbie dwóch: przedni i tylny. Dla równoimiennych płatków zastawki dwudzielnej.
Prawa komora serca jest trzykrotnie cieńsza od lewej.
W komorze prawej przeważają włókna podłużne, a w komorze lewej włókna okrężne.
Dwa razy mniejsza szerokość naczynia = do potęgi 4tej silniejsza moc wyrzutu.
Ujścia przedsionkowo-komorowe prawe i lewe to inaczej ujścia żylne serca. A ujścia aorty i pnia płucnego to inaczej ujścia tętnicze serca.
Ujścia żylne są znacznie bardziej skomplikowane.
Kompleks zastawkowy - płatek zastawki, mięsień brodawkowaty i struny ścięgniste, które je łączą. Zastawka się otworzy jak mięsień brodawkowaty się skurczy.
Zastawki w ujściach tętniczych przypominają trzy łączące się ze sobą gniazda jaskółcze - kieszonki otwarte ku górze. Każda z tych kieszonek - jakiś guzek coś tam(?).
Wyglądają podobnie, różnią się:
W zastawce aorty w ujściu prawym i lewym znajdują się ujścia tętnic wieńcowych prawej i lewej.
Prawy, lewy i tylny płat w pniu aorty,
Prawy, lewy i przedni płat w pniu płucnym.
Jedynym łącznikiem między błoną mięśniową komór i przedsionków jest układ bodźcowo przewodzący serca. Składa się on z komórek mioepitelialnych(?), które charakteryzują się samoistną depolaryzacją. Najwyższym składowym tego układu jest węzeł zatokowo-przedsionkowy.
Węzeł zatokowo-przedsionkowy pobudza mięsień przedsionków i trzema różnymi drogami dochodzi do węzła przedsionkowo-komorowego, który leży przy części błoniastej przegrody międzykomorowej. Ale też to jest w przedsionku prawym.
Z tego węzła powstaje pęczek przedsionkowo-komorowy (paladino-hisa) przeszywa część błoniastą przegrody i dzieli się na dwie gałęzie, lewą i prawą, które biegną po obu stronach przegrody międzykomorowej. Zasadnicza wiązka biegnie w beleczce jakiejś tam. Ostatnie rozgałęzienia nazywają się włóknami Purkiniego, które pobudzają błonę mięśniową komór. Pobudzenie komór następuje od dołu ku górze, od koniuszka w kierunku ujść. Od sierdzia do nasierdzia.
Serce jest unaczynione przez dwie tętnice wieńcowe, które odchodzą z aorty wstępującej tuż nad zastawką aorty - jej płatkiem prawym i lewym.
Gałąź międzykomorowa tylna.
Tylko dwa mięśnie serca:
Mięsień brodawkowaty przedni w komorze lewej i tylny w komorze prawej są unaczynione przez obydwie tętnice wieńcowe!
II Krążenie płucne
Krążenie płucne jest krążeniem czynnościowym dla całego ustroju i bezpośrednio nie odżywia żadnych narządów, np. płuc.
Krążenie płucne = (vasa publica).
Przez krążenie płucne przepływa tyle samo krwi co przez krążenie systemowe.
Rozpoczyna się ono w komorze prawej z krwią odtlenowaną, a kończy w przedsionku lewym krwią utlenowaną.
Istota tego krążenia jest mikrokrążenie płucne, w którym dochodzi do wymiany gazowej. Na mikrokrązenie płucne składają się pęcherzyki płucne oplecione naczyniami włosowatymi. Wymiana gazowa nastepuje dzięki temu, że pęcherzyk i naczynia włosowate są cienkościenne, a krwinki przepływają powoli.
Wymiana gazowa nast. Zgodnie z gradientem stężeń, zatem tlen z pęcherzyka dostaje się do krwinek czerwonych tworząc oksyhemoglobinę, a dwutlenek węgla jest wydalany do pęcherzyków. W powietrzu wydychanym jest 100 razy więcej CO2, (3%), w wdychanym (0,03%).
W krążeniu płucnym z prawej komory wychodzi pień płucny, który rozwidla się na dwie tętnice płucne, a te na coraz to drobniejsze tętniczki na podobieństwo drzewa, aż do naczyń włosowatych. Z mikrokrązenia płucnego wraca krew utlenowana naczyniami żylnymi, które w końcu tworzą 4 żyły płucne uchodzące do przedsionka lewego.
Krążenie systemowe jest krążeniem odżywczym dla całego ustroju.
Z lewej komory serca wychodzi tętnica Głowna (aorta), której rozgałęzienia zaopatruja wszystkie tkanki ciała. Wymiana gazowa i metaboliczna występuje na poziomie mikrokrązenia obwodowego. Z mikrokrązenia zbierają się ... żylne, które wytwarzają coś na kształt drzewa żylnego, by w końcu żyłą główną dolną i górną dojść do przedsionka prawego serca.
III. Krążenie płodowe
U płodu nie dział układ oddechowy, płuca są nieczynne, a łożysko zastepuje funkcję trzech układów: oddechowego, pokarmowego i wydalniczego. Utlenowana krew z łożyska płynie żyłą pępkową w kierunku serca płodu. Wnika przez pępek i od razu rozgałęzia się na dwa naczynia.
Połowę krwi zabiera wątroba, bo ma ona funkcje hematopoetyczną i musi od razu zabrać połowę metabolitów. Pozostała połowa dostaje się do żyły głównej dolnej tzw. Przewodem żylnym - (ductus venosus).
U płodu w ujściu żyły głównej dolnej znajduje się specjalna zastawka sierpowata, która przekierowuje tę krew do lewego przedsionka serca przez otwór owalny w przegrodzie międzyprzedsionkowej.
Z nadprzeponowej części ciała żyłą główną dolną spływa krew odtlenowana do prawego przedsionka, krew ta przechodzi do komory prawej, a potem pniem płucnym. Pień płucny rozwidla się na dwie tętnice płucne, każda dla płuca prawego i lewego. Przez tętnice płucne przepływa tylko 15% krwi, która i tak nie ulega utlenowaniu.
85% krwi specjalnym przewodem uchodzi do aorty tuż poniżej jej łuku. Przewód tętniczy (ductus arteriosus) łączy rozdwojenie pnia płucnego z aortą poniżej odejścia trzech wielkich tętnic aorty.
Najlepszą krew w sensie tlenu i substancji odżywczych otrzymują obie tętnice wieńcowe oraz 3 gałęzie łuku aorty: pień ramienno głowowy, tętnica szyjna wspólna lewa i tetnica podobojczykowa lewa. Unaczyniają głowę, szyję i kończyny górne.
Aorta dzieli się na dwie tętnice biodrowe wspólne i ich właściwym przedłużeniem są dwie tętnice pępkowe, które z odtlenowaną krwią wracają do łożyska.
Przetoki. Jedna z przetok to przetoka wewnątrzsercowa jaką jest otwór owalny, a dwie przetoki zewnątrz sercowe to przewód żylny i przewód tętniczy. Po urodzeniu, kiedy uczynni się krążenie płucne otwór owalny zarasta. Żyła pępkowa przekształci się w więzadło obłe wątroby. Tętnice pępkowe w więzadła pępkowe przyśrodkowe. Przewód żylny w więzadło żylne. A tętniczy w więzadło tetnicze.