UNIWERSYTET SZCZECIŃSKI
Laboratorium Maszynoznawstwa
temat: Wyważanie dynamiczne				ćwiczenie 1
Xxx Xxxxxx	grupa: xxx zespół: xxx	sprawdzający: dr T. Brodziński	data:	ocena:

1. Schemat stanowiska pomiarowego.

1. Wektoromierz 8. Przełącznik załączający prawą

1. Tarcza podziałowa lub lewą podporę

1. Podpora lewa 9. Wyłącznik

1. Podpora prawa 10. Włącznik.

2. Tarcza hamulca

1. Przełącznik czułości

1. Przełącznik na nadmiamę i niedomianę masy

2. Wiadomości wprowadzające.

Niewyważenie dynamiczne jest stanem niewyważenia wirnika, w którym oś wirnika i jego centralna główna oś bezwładności są skośne.

Ten rodzaj niewyważenia jest określony wektorem niewyważenia i momentem głównym niewyważenia.

Wektor główny niewyważenia otrzymuje się z połączenia względem środka ciężkości wirnika, wszystkich sił odśrodkowych działających na wirnik.

Istotą wyważania dynamicznego jest poprzez korekcję mas w co najwyżej dwóch dowolnych płaszczyznach korekcji sprawdzić centralną główną oś bezwładności.

Do osi obrotu wirnika stosuje się:

• wyważanie jednopłaszczyznowe - polega na wyznaczeniu niewyważania oddzielnie w każdej z dwóch płaszczyzn,

• wyważanie dwupłaszczyznowe - polega na jednoczesnym wyważaniu.

3.Wyważarka WD-3.

Składa się ona z trzech zasadniczych zespołów:

• zespół napędowy - który stanowi silnik, na którego prawym czopie osadzono tarczę z podziałką kontową do określania miejsca niewyważenia

• podpory sprężyste, z którymi połączone są ruchome cewki czujników elektrodynamicznych, zamieniające wymuszone, przez obracający się niewyważony przedmiot, drgania na impulsy elektryczne,

• wektoromierz elektrodynamiczny, służący do określenia wielkości i położenia kątowego dodatkowych mas, które należy dodać lub odjąć w celu wyważenia przedmiotu.

4. Wektoromierz.

Składa się on z dwóch mierników, których odpowiednio przygotowane wskazówki rzucają cień na ekran. W punkcie przecięcia się osi mamy punkt P. Odległość punktu P od środka układu biegunowego jest miarą niewyważenia ε, zaś jego wyważanie kątowe ϕ.

5. Ekran wektoromierza.

6. Przebieg ćwiczenia.

Sprawdzamy:

- wypoziomowanie wyważarki

- zerowanie wektoromierza

- reagowanie podpór na drgania.

Badamy najpierw przedmiot lewy do pełnego wyważenia, a następnie prawy. Wielkość ε określa przesunięcie centralnej, głównej osi bezwładności osi przedmiotu względem osi obrotu. Skala odległości wycechowana jest w μ przesunięcia osi, przy czym na I zakresie pomiar ε=100μ. Wielkość ϕ określa kąt pomiędzy prostą przechodzącą przez punkt P do pionu 0 stopni. Kąt ten ustawiamy na tarczy z podziałką kątową i danym miejscu na przedmiocie dodajemy lub ujmujemy masę. Analogicznie wykonujemy badania na podporze prawej.

7. Element badany.

8. Obliczenia masy wyważającej

q_k - masa niewyważenia [g]

G - masa elementu wyważanego (2,27 kg)

ε - przesunięcie osi [μ]

r_k - odległość od osi obrotu do środka danej masy [mm]

9. Tabela pomiarowa.

Nazwa przedmiotu	Położenie kątowe		Przesunięcie osi		Masa wyważająca
	ϕl	ϕp	εl	εp	mkl	mkp
wałek z tarczami	50˚	220˚	4,8 μ	6 μ	0,21g	0,26g

10. Wnioski.

Wyważarka dynamiczna WD-3 jest urządzeniem pozwalającym na bardzo dokładne dobranie masy wyważającej nawet bez wyważenia i liczenia.

Pomiary przeprowadza prawidłowo i z dużą dokładnością.

ε

ϕk

qk

G

---