Uniwersytet Szczeciński
Zakład Podstaw Techniki			Laboratorium Maszynoznawstwa
Temat: WYWAŻANIE DYNAMICZNE					Nr ćwiczenia:
Nazwisko i imię	Semestr V Grupa V	Sprawdzający:		Data:		Ocena:
Kuciński Patryk			dr T. Brodziński

Wyważarka dynamiczna WD-3 składa się z trzech zasadniczych zespołów:

• zespół napędowy, który stanowi silnik indukcyjny na którego prawym czopie osadzona jest tarcza z podziałką kątową do określenia miejsca niewyważenia

• podpory sprężyste, z którymi połączone są ruchome cewki czujników elektrodynamicznych, zamieniających wymuszone przez obracający się niewyważony przedmiot drgania na impulsy elektryczne

• wektoromierz elektrodynamiczny służący do określenia wielkości i miejsca położenia kątowego dodatkowych mas, które należy dodać lub odjąć w celu wyważenia przedmiotu

Rys. nr1. Schemat ideowy wyważarki WD-3

W wyważarce WD-3 do określenia płaszczyzn i wielkości niewyważenia zastosowano wektoromierz elektrodynamiczny. Wektoromierz składa się z dwóch mierników elektrodynamicznych, których odpowiednio ukształtowane wskazówki rzucają cień na ekran z naniesioną podziałką w układzie biegunowym. Cienie wskazówek mierników rzucane na ekran przecinają się w punkcie M (Rys. nr2). Odległość punktu M od środka układu biegunowego jest miarą wielkości niewyważenia ε, zaś jego położenie kątowe φ określa położenie płaszczyzny niewyważenia względem przyjętego układu odniesienia. Z tym układem odniesienia związane jest położenie tarczy podziałowej P (Rys. nr1) z naniesioną podziałką kątową analogicznie jak na ekranie wektoromierza (Rys. nr2).

Rys. nr2. Ekran wektoromierza

Niewyważenie dynamiczne jest najogólniejszym stanem niewyważenia wirnika, w którym oś wirnika i jego centralna główna oś bezwładności są skośne.

Rys. nr3. Niewyważenie dynamiczne

Ten rodzaj niewyważenia jest jednoznacznie określony wektorem niewyważenia i momentem głównym niewyważenia lub dwoma wektorami niewyważenia leżącymi w dwóch dowolnych płaszczyznach poprzecznych.

Rys. nr4. Wektor główny niewyważenia i moment główny niewyważenia

Opis wyważania dynamicznego

Po umieszczeniu przedmiotu w podporach sprawdzić wypoziomowanie przedmiotu. Następnie należy uruchomić silnik, po uruchomieniu wyważarki przestawić przełącznik 8 z położenia 0 w lewą lub prawą stronę w zależności od tego, który czynnik włączamy w obwód układu pomiarowego.

Współrzędne biegunowe ε i φ punktu przecięcia się cieni wskazówek wektoromierza określają wielkość i położenie niewyważenia dla lewej lub prawej strony przedmiotu. Wielkość ε określa przesunięcie centralnej głównej osi bezwładności przedmiotu względem osi obrotu powstałe wskutek nierównomiernego rozłożenia masy przedmiotu względem osi obrotu. Po odczytaniu wartości ε i φ dla lewej podpory należy wyważarkę wyłączyć, zahamować silnik i po ustawieniu wartości odczytanego kąta na tarczy podziałowej pod wskaźnikiem S (Rys. nr1) zaznaczyć na wyważanym przedmiocie miejsce, w którym należy dołożyć lub ująć określoną masę w zależności czy wyważarka jest przełączona na nadmiar lub niedomiar masy.

Dane charakterystyczne:

• średnica czopów: 4 ÷ 26 mm

• maksymalna średnica przedmiotu: 200 mm

• napięcie zasilania: 220 V / 380 V

• moc silnika: 110 W

• prędkość obrotowa: 2900 obr×min­^-1

Obliczenia

Nazwa przedmiotu	położenie kątowe		przesunięcie osi		masa wyważająca
	φl	φp	εl	εp	mkl	mkp
kulka plastelinowa	215°	70°	6	4,5	0,026 kG	0,198 kG

1

5

q_k - masa niewyważenia

G - masa elementu wyważanego

(G = 2,27kG)

• - przesunięcie osi

r_k - odległość od osi obrotu do środka danej masy

---